‘Het kan zijn dat ik na het dekseizoen nog een paar rammen kom brengen’. Rob kijkt keurend over de wei. Er staat nog heel wat gras.
Hij heeft net de ‘zielepietjes’ opgehaald, die nu een aardig gewicht hebben. Tevreden tilde Rob de een na de ander op. We drinken nog even samen een kop koffie bij de wei.
‘Zou mooi zijn want een kale wei vind ik maar niks’, zeg ik.
Een week later komen we thuis en we zien 6 schapen in de verte lopen, helemaal tegen de Bargerweg aan. Rob is dus geweest. Ze hebben alle zes 2 rechte gedraaide horens op hun kop, het zijn Racka’s en geen rammen, maar ooien..
Terwijl de lammeren al op me af kwamen rennen zo gauw ik in beeld kwam, deze blijven op afstand. Ik probeer het met een bak brokjes, maar hoe ik er ook mee rammel, er komt niet een mijn kant op.
Ook een dag later niet. Wanneer ik aan de achterkant van de wei langs fiets kijken ze me na. Wanneer we terugkomen van de verjaardag van Alle probeer ik het nog eens met een rammelende bak brokjes.
‘Laat de honden maar even binnen’, roep ik naar Wim. Dat is het… ze hebben diep ontzag voor de honden. Ik had het kunnen weten!
Intussen lopen ze wat dichterbij en warempel komen ze nu op de brokjes af.. Ik kan ze nu echt bewonderen en ook hier zie je verschil in persoonlijkheid. Maar allemaal vliegen ze weg zo gauw ik één stap verzet. We zullen zien of we ze wat mak kunnen krijgen, Rob!
