We zien ze weer voorbijkomen… de Janna Maria, de Deo Gratia, de Douce France en de Fritske. Het zijn veel lange rijnaken, duw- en sleepboten en tankers. En laat ik vooral die plezierboten niet vergeten. Telkens als we weer het Loreley-muziekje horen: [i]Ich weiss nicht wass sol es bedeuten [/i]komt er weer één langsschuiven terwijl de toeristen er op zich vergapen aan de hoge rots met daarop inderdaad het goudkleurige beeld van die schone Jungfrau :die Loreley. Ze zou heel vroeger inderdaad op die rots de schippers afgeleid hebben met haar zingen en de smalle vaargeul is hier zo gevaarlijk dat menig bootje op de rotsen liep en verging.
Het was niet voor niets dat er tot niet zo heel lang geleden steeds een loods aan boord ging en voorbij de gevaarlijke doorgang met z’n stromingen er weer afgehaald werd. Vaak hebben we er naar zitten kijken op een bankje in Sankt Goar wanneer we hier in de buurt onze vakantie doorbrachten.
Tegenwoordig wordt er veel met speciale seinen geregeld die aangeven hoeveel boten er bij een volgende bocht aankomen. Ook hebben alle boten nu radar aan boord en hebben de schippers zelf een loodsbrevet.
Onze hele familie en vriendenkring heeft al van deze bijzondere plek genoten . Van Berend is bekend dat hij als ukkie maar één ding wilde en dat was:”Boot varen”! Dan gingen Ben en Diny maar eens met hem op de veerboot naar de overkant. Wat later, toen Wouter en Jaap ook al in beeld waren, kwamen ze eens met de bekende Wilk bij ons hier in Badenhard en kreeg ik een prachtige tekening van Wouter van het Rijndal met z’n boten… heel precies getekend zoals het was. Ik heb hem nog!
En in het Gastebuch van het huisje van de fam. Laborenz hebben onze jongens ook heel wat herinneringen geschreven én getekend.
Afgelopen zomer begonnen Berend en José met Sascha hun vakantie ook hier op Camping Loreleyblick. Oude liefde…… Ik heb nog niet gehoord of Sascha ook bootje varen wilde.
