Wat een afgang was het toen mama een week na Sinterklaas me vertelde dat Sinterklaas het niet was geweest die mijn poppenwagen had gebracht maar dat pa die met hulp van timmerman Ruiterkamp had getimmerd en in de verf gezet. Ik kon het niet geloven. Pas toen ze aanwees waar die pas geverfde poppenwagen in de diepe inbouwkast op opa en opoe’s slaapkamer had staan drogen ging ik overstag, maar voelde me met mijn 7 jaar flink voor de gek gehouden. Er was me een mooie droom ontfutseld. Tegenwoordig vertellen de kinderen elkaar hoe het in elkaar steekt. Als ze de sint zien geloven ze er nog even in en het jaar erop vertellen ze het aan de net iets kleineren.
Nee dit jaar was er geen pa die met een wit laken over de rug van zijn lievelingspaard Jonita langs het raam kwam gelopen, geen moeder die geheimzinnig met de sint bij de voordeur overlegde over haar zoete kinderen, geen broertjes die met trillende broekspijpjes Sinterklaas kapoentje zongen. Dit jaar ook geen gezamenlijk sinterklaasgebeuren in de van der Kolk, Wagenvoort of Eggink familie.
Deze keer had sint per ongeluk de cadeautjes voor de buurkinderen bij ons aan het hek gebracht en gingen we die voor alle zekerheid en met veel plezier zelf afleveren. Ze speelden het mooi mee en na de warme chocomelk werden de pakjes met hier en daar een klein gedichtje met plezier uitgepakt. Dat ze ons door hadden bleek wel toen we naar huis gingen en terwijl we naar de auto liepen, riepen de jongens in koor ons na: ’Dank je wel Sinterklaas’.
