In 1962 doen wij Belijdenis. Oom Sjoerd zorgt er voor dat we alle vier in een keurig mantelpakje voor de dag komen.
Natuurlijk moet er een foto van gemaakt worden. Hier staat hij tussen van l naar r. Lia, ik, Gerrie en Gerke.
Tante Aart die ook in de kerk zat zei: "Je kon aan de schouders precies zien welke mantelpakjes uit de kleermakerij van Sjoerd Aartsen kwamen!"
Zo gezegd ..zo gedaan! De ontvangst is hartelijk, de kamer wordt goedgekeurd en ze drinken nog een kopje thee. Het duurt wel lang voor de mannen terug zijn. Het Hoofd en z’n vrouw hebben die dag nog meer plannen en de 3 dames besluiten de mannen alvast een eindje tegemoet te lopen en gaan naar de grote weg richting Zwolle. Ze hebben geen geld bij zich, want hun tasjes zijn achtergebleven in de auto. En mobieltjes zijn er dan nog niet!
Tja……dan is de weg naar Zwolle wel heel erg lang. Er moet ondertussen nodig geplast worden en om de beurt verdwijnen ze in de bosjes, terwijl de anderen op de uitkijk blijven staan naar de mannen.
Het wordt een zware tocht, de tocht der tochten. En mama houdt niet eens van lopen en tante Janna heeft niet eens zo heel erg lang daarna een nieuwe heup gekregen. Ze durven ook niet te liften, want stel je voor dat hun mannen er aan komen en hen zoeken……. Ze zijn al in de buurt van Zwolle als ze ontdekt worden door een politieauto! Het eerste wat ze vragen is: ”Is er misschien een ongeluk gebeurd tussen de N.O. polder en Rouveen?”. “Nee, daar is ons niets van bekend”, antwoorden de redders in nood.
“Waor blieft ze toch, dee kearls van ons…o, foi toch…foi toch “, hoor ik tante Janna zeggen.
Op het bureau moet er weer geplast worden en gebeld natuurlijk! Waar naar toe in hemelsnaam? Naar tante Hermien en oom Sjoerd natuurlijk. Die zijn voor de hele familie altijd als een rots in de branding! Op het moment dat ze tante Hermien aan de lijn hebben, gaat bij haar de deur van de keuken open en staan de beide verloren gewaande mannen mèt de damestasjes in de hand in de deuropening! Ze hadden autopech. Toen ze naar het Hoofd in Rouveen belden waren de dames al lang weg. Ze hebben de trein naar Vorden maar genomen. Zij hadden immers wèl geld bij zich!
Oom Sjoerd heeft de drie lange-afstand-wandelaars bij het Zwolse politiebureau opgehaald.
Ik denk niet dat mama die eerste week nog veel gelopen heeft!
Na dit avontuur schreef Gerrie me een uitgebreide brief waarin ze de belevenissen van deze dag baschreef! Dus: met dank aan Gerrie! Ook tante Hermien kon er smakelijk over vertellen hoe de beide mannen met de damestasjes in de hand bij haar de keuken inkwamen!