Toen we hier aan het Schoolpad de vijver lieten aanleggen hadden we er wat goudwindes en goudvissen in. Ook een paar kois, ghostkois vanwege hun wat geheimzinnige tekening. Al gauw werd er eentje opgevreten door een reiger, maar die andere was in een jaar of 10 flink uit de kluiten gewassen.
Hij zette de hele vijver op de kop. Er was geen groen meer in en het water was vies. Toen we onze hofleverancier Bernd Schulte om advies vroegen was het eerste wat hij vroeg: ‘Wat he’j d’r allemaole in zitten?’ Toen het antwoord was:’.. en ook nog een koikarper van pak hem beet 12 jaar’, wist hij het wel.
‘Weg met dat ding. Hee verinneweert je de hele viever’. Grote vretters bunt et en wat d’r in geet kump d’r ok weer uut’.
Even kregen we weer hoop toen we vijf emmers met waterplanten van Frans en Susan gekregen hadden. Het water leek eerst op te knappen, maar binnen korte tijd was er van die waterplanten niets meer over en het water leek weer een prutje. Nou had buurman Alle bij z’n motorgroep een koi liefhebber die wel belang had bij onze geweldige koikarper. Hij mocht hem gratis en voor niks hebben, maar op een voorwaarde: zelf vangen.
De koiman kwam met een grote emmer. Alle en Wim stonden erbij ter ondersteuning. Er werd lokvoer gestrooid, maar de koi trapte er niet in. Toen het bij de eerste slag mis was verdween hij in de diepte en liet zich niet weer zien. De volgende morgen waren de twee vissers er weer. De motormuis had hem bijna. Ik zag hem nog net over de rand van het net glippen. Jammer dan.
Die week kwam vriend Pascal om een kozijn in de keuken te vervangen. Hij hoorde het fiasco van de motormuis en de koi. Hij moest er om lachen. Mien dochter van 9, Melanie, hef em zo, zei hij. Een jonge koi-fluisteraar?
De volgende morgen was het zaterdag. Pascal kwam en zei: ‘Ja mien dochter kump zo. Ze brengt heur hengeltjen met’.
Ik was benieuwd. Als de speciale koi-liefhebber hem niet te pakken kan krijgen zou een meisje van negen dat wel kunnen? Het beest kwam met het voeren niet eens in de buurt. Hij hield zich gedeisd, de slimmerik.
Je kunt het geloven of niet, maar Melanie -met hengel – die tegen half 11 door haar moeder gebracht werd had mister ghostkoi na een half uur al aan de haak. Dat was even een heftig spektakel want het is niet zo’n kleine jongen, maar uiteindelijk werd hij moe en konden we hem in het leefnet verder bewaren tot de nieuwe koibaas hem ’s middags kwam halen.
De vijver werd daarna voor een groot deel leeggepompt en het leven kwam terug in de vijver.
Nu, na 10 jaar, was het weer knudde met het water en hebben we een pomp aangebracht om er meer zuurstof in te krijgen en we kochten en kregen nieuwe goudvisjes. Nee, geen kois dit keer. We wachten af..
Foto: Melanie kreeg nog even instructie van pa: "Rustig wachten… hee kump wel".