Opa Bijenhof met kleinzoons Henk Eggink en Johan Aartsen met op de achtergrond de waterbak waar opa de kraan alweer laat stromen.
Gisteravond werd het te erg. Wim en ik waren even bij de wei gaan zitten, maar ook dat beviel mij niet erg, Wim wel. De hitte leek wel opgeslagen in mijn benen, het jeukte als een gek. ‘Afblijven’, was de goede raad van Wim. Hij heeft gelijk, als je gaat krabben of wrijven wordt het nog erger. Ik ging naar binnen en smeerde mijn benen maar eens in met een kalmerende bodylotion en ging daarna met de voeten in een bak met water zitten en pakte een natte theedoek en legde die in mijn nek.
Dat gaf verlichting en ik dacht met weemoed aan de tijd dat ik gewoon in de zon kon liggen om aan te bruinen. Maar ook herinnerde me ik een hete zomer, ik denk 1961 of 62. We hadden nog net geen douche. De verbouwing was al wel in volle gang. Ik had mijn badpak maar aangetrokken vanwege de hitte, maar dat hielp niet echt.
Eigenlijk had ik naar het zwembad moeten fietsen, maar misschien moest ik toen nog studeren en gunde me de tijd ervoor niet.
Ik weet nog dat ik ineens de waterbak van de koeien zag staan die elke dag trouw werd bijgevuld door opa Bijenhof. Het water leek me zo aanlokkelijk in die hitte dat ik niet eens aarzelde en in het koele water stapte en me onder het wateroppervlak liet zakken. Zo lekker als dat was… is me altijd bij gebleven…