Janneke komt met een groot plat pak binnen. Ze heeft net lasagne voor ons gemaakt. Had ik nog nooit zelf gedaan. ‘O, dat is juist heel gemakkelijk, ik zal het wel voor jullie maken’, zei ze pas.
We zijn net thuis vanuit de Achterhoek als ze met het koken begint. Nu staat de schaal met lasagne in de oven en komt ze aan met zo’n plat pak. Ik kan bijna niet wachten tot Wim er bij is. Die zit nog even voor de tv, stel je voor dat hij vandaag veel gemist heeft.
‘Wim, kom op. Mo-j toch es zien wat Janneke hier hef veur ons.’ Het is de laatste week dat ze hier is en nu komt ze met iets aan dat ik niet zo een twee drie kan thuisbrengen.
Vlug heb ik het papier er af en het blinkt me tegen. Ik zie veel sleutels en bestek, keurig opgepoetst.
‘Het is een windvanger!’ Janneke helpt me uit de droom. ‘De sleutels zijn voor mijn wonen hier het afgelopen jaar. En het bestek omdat ik hier mee mocht eten. Allemaal met kralen en draad in elkaar gezet. Wat een creativiteit. Ze houdt nog een korte speech om ons te bedanken. We bedanken haar voor haar warme aanwezigheid, haar opgewekte verhalen over werk en haar leven. Het was voor ons heel fijn om haar hier te hebben, juist in dit afgelopen jaar.
Vrijdag gaat ze verhuizen, maar ik hoop dat ze nog vaak even aan komt wippen na of voor haar werk bij de Trans.
De windvanger hangt voorlopig even binnen. Straks gaan we buiten wel een plekje zoeken waar het echt dienst kan doen.
