Het tramstationnetje in De Haan.
“ Die dubbele golven… daor he-j gien las van, maor die enkelen daor mo-j veur oppassen… dan he-j zo de vuute nat”, zei Wim vanmorgen op het strand van De Haan. En meteen ging er een golf over z’n schoenen. We maakten een wandeling over het strand precies bij waterlijn. Ik was gewaarschuwd en sprong op tijd aan de kant. Het was bijna vloed. Net als in Blankenberge staan hier een soort strandhuisjes op wielen die je kunt huren. We hebben op aanraden van onze West-Vlaamse vriendin de kusttram naar De Haan genomen. Hier kun je, net als voor de trein naar Brugge gisteren, nog gewoon een kaartje aan het loket kopen bij een stationschef in uniform en je wordt zeer vriendelijk te woord gestaan. Het ding ging vreselijk te keer.. het bonkte van links naar rechts, maar we kwamen heel over. We hebben al een rondje De Haan gedaan en hebben verbaasd naar de etalages staan kijken. Nee niet vanwege moderne outfits, maar door de bijgaande mededeling van bv slaapjurk als er een nachthemd bedoeld wordt. Je tramkaartje moet je op de terugweg ook ontwaarden ipv afstempelen. Verder vind je in het Vlaams niet veel Franse of Engelse woorden zoals in ons Nederlands. En dan zie je hier naast veel grote stijlvolle huizen enorme rijen luxe flats aan de kust. Er zijn veel echt oude echtparen die voetje voor voetje over de boulevard wandelen en op de terrasjes neerstrijken. We hebben nog een aardig gesprek met een ouder echtpaar uit de buurt van Manchester.
Het regent pijpenstelen wanneer we wat later in Blankenberge op pad gaan. Een tas koffie met een advocaatje doet er weer goed aan. . Ook hier lijkt het in deze tijd of er een grijze golf losgelaten is. Toch zijn in ons hotel meer mensen van een iets jongere generatie.
En vanavond besluiten we de dag met een vispannetje met zalm, kabeljauw en garnalen in een heerlijke saus.
Morgen wordt onze laatste vakantiedag. We zullen door de Westerscheldetunnel naar Vlissingen reizen waar Wim en Marjan met Mo in hun gezellige rode houten huis wonen, een plekje puur natuur in een nieuwbouwwijk… hun paradijsje. En dan…. dwars door Nederland naar ons eigen plekje. Ik denk dat Suze en Loeder ons beledigd staan op te wachten. Die mochten de afgelopen 10 dagen niet binnen. De schuur was even alleen hun domein. Ze kijken ons dan een halve dag gewoon niet aan, maar ik weet het zeker… als de deur open gaat zijn zij wel het eerst binnen en nemen ogenblikkelijk hun lievelingsplekjes weer in beslag.