Het weer is eindelijk omgeslagen en dat weten we. De zon is doorgebroken en een windje houdt de warmte nog enigszins beperkt.
Het gevolg is dat je er enthousiast op uit wilt en dan blijkt dat we niet de enige zijn. We zijn met de auto. Jan en Ria zijn mee en we rijden op de mooie binnenwegen. Hier en daar kan ik het een en ander vertellen want deze streek ken ik op mijn duimpje. Dan blijkt het onderweg vergeven van de fietsers. Groot gelijk hebben ze maar als automobilist moet je daar zonder ongelukken omheen. Is voor Wim geen probleem, hij kijkt vooruit, zegt hij altijd. Maar ik vind het voor fietsers levensgevaarlijk worden. Toch zijn die er al op ingespeeld en geven met seinen aan wanneer we er veilig langs kunnen. We vragen ons af of we nog wel op een terrasje terecht kunnen. Het lukt ons en we strijken neer, voor het eerst in een jaar. We genieten er extra van. We maken de middag vol met een bezoekje aan het mooie stadje Lochem. Ik vertel hen en passant het verhaal van de hooiplukkers van Lochem. In de tijd van de 80 jarige oorlog lag het Spaanse leger op kleine afstand en de poorten waren hermetisch gesloten. Af en toe moest er wel een vracht hooi naar binnen. En in navolging van het paard van Trooje zaten in een vracht hooi soldaten verstopt. De kinderen van Lochem die graag tussen de beide muren speelden plukten dan hooi van de vrachten die binnenkwamen. Ook die keer. Ineens had een jongen zomaar een soldatenlaars in zijn hand. De truc was mislukt. Er staat een aardig standbeeld in Lochem om ze er aan te herinneren.
Ria en ik kijken elkaar eens aan als we het centrum inlopen, Wim op zijn kleine scootmobiel. ‘ Wat dacht je van een lekkere sorbet’, stel ik haar voor. En zo zitten we even later op het tweede terrasje te genieten van ijs en een cappuccino voor Jan. We maken ons rondje om de kerk af en heel tevreden gaan we via iets bredere wegen terug. De zomer is begonnen.
Foto: 2015- Lochem met Ben en Riet en de meisjes in Lochem bij de Hooiplukkers.