We zeggen telkens tegen elkaar dat we er tegenop zien om de Zondagsgroet rond te brengen langs de ziekenhuisbedden. Eens in de 8 weken zijn we aan de beurt met onze ploeg beddenrijders om de mensen die graag de oecumenische kerkdienst in het Scheperziekenhuis willen meemaken, op te halen voor die kerkdienst en na de koffie weer terug te brengen. Het beddenrijden zelf is redelijk ontspannen, vaak bijzonder zelfs. Maar het rondbrengen van die Zondagsgroet kan soms moeilijke momenten hebben. Je kunt geconfronteerd worden met heftige situaties. We vragen dan ook altijd of er kamers zijn die we beter niet kunnen ingaan. Dit weekend is Agnes weer bij ons en ging ook mee om de Zondagsgroeten uit te delen. Als we uitgelegd hebben waar we voor komen vragen we vaak ook of er mensen zijn die gehaald willen worden, met rolstoel of met bed, alles kan.
Agnes vindt het leuk om mee te helpen. Simon en Coby namen ook een deel van de kamers voor hun rekening. Soms kom je goede bekenden tegen. Dit keer krijgen we een hartelijke ontvangst van een goede bekende… Valerius, Voedselbank en de schapen, zijn onze connecties. Op onze vraag hoe het met hem gaat is zijn antwoord gewoon direct op de man af:’Slecht… ik word niet weer beter’. En toch vol belangstelling voor ons. Ja, hij wil ook gehaald worden. Ondanks zijn slechte vooruitzichten vertrouwt hij ons toe dat dit ook een bijzondere tijd voor hem en zijn gezin is.
Het kan wel eens druk worden straks. Er zijn heel wat mensen in bedden en een paar rolstoelen die we met onze groep gaan halen.
Wim had even afleiding gistermiddag bij de voetbalwedstrijd FC Emmen- Ajax. Het werd 0-1… Heeft Johan in elk geval weer een goeie avond gehad!
[i]We often say to each other that we don’t like it to go along the beds in the Scheper hospital to bring the leaflets for the sunday and invite people to come to the oecumenian service, even with bed or wheelchair. Once in 8 weeks time it’s our turn. The service on Sunday it’s good to be there , bring the people to and from the service and have a nice service, talk and a coffee afterwards. But on saturday when we bring the leaflets it’s always a bit stress because you never know what you’ll find on your way. At first we ask the nurses which room we can enter and which not. This weekend our guestgirl( once a month) Agnes is with us and is helping us.
Sometimes you meet friends, just this time: ‘You here? How are you?’And the answer is straight away:’Not good, even bad. They cannot help me, I’m going to die’. And just asking u s how we are doing. And even all the bad news he assures us he and his family have a very special time together. Yes he will join us tomorrow… with bed.
It could be very busy tomorrow morning.
[/i]