‘Wat een sloekers’. Het gaat opnieuw klok klok klok bij de fleslammeren. De kleinste is nu de grootste slokker. Was ze in het begin degene waarover ik de meeste zorg had… niet meer nodig.
Doortje, door Rob nog steeds Decibel genoemd vanwege haar geblèèr, doet het ook goed. Rob had haar bijna voor dood laten liggen na haar geboorte, er leek geen beweging in.. Toen hij wegliep was ineens het kopje omhoog gekomen en was ze gaan blèren en niet zo zachtjes. Daar is ze nog steeds goed in.
‘Zo zie ik ze graag, vol van levensdrang. Een vechtertje’, zei Rob toen hij haar bracht. Ze was de laatste van een drieling. Er zit een enorme levenskracht in deze Decibel die altijd zorgt dat ze als eerste bij de fles is, breekt door het gaas om bij je te komen.
Gisteren was Rob er even, controle van de schapen en lammeren, nieuwe brokken en even samen aan de koffie om bij te praten. Hij keek tevreden naar de drie fleslammeren. Ze zien er ook goed uit, zo levendig als wat.
‘Dat worden straks mooie fokooien’, zei hij. En dat doet mij weer goed. Ze mogen blijven.
