Gisteren kwam Dick op bezoek vanuit Apeldoorn. We groeiden samen op en ontdekten dat we veel gemeen hadden. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen beleefden we onze eerste kennismaking bij de sloot op de grens tussen onze boerderijen De Boomgaard en het Lieferink. Daar hebben we blijkbaar de eerste verhalen uitgewisseld: Dick, zus Annie en Diny en ik. Ik weet het niet meer maar het had op hem blijkbaar veel indruk gemaakt. We bespraken gisteren de culturele verschillen tussen ons boerenkinderen en de kinderen die in het dorp opgroeiden. In Vorden waren ze op de basisschool verder in het stimuleren om door te leren van alle kinderen dan in Hengelo. Dick ging daarom eerst de laatste klas van de lagere school in Zutphen doen. We bespraken de ellende van de examens waarbij slagen of niet slagen vaak afhing van momentopnames. Ik ontdekte in elk geval wat faalangst kan doen. De gecommitteerde van een vak maakte me complimentjes over mijn mooie vest en weg waren de spanningen. Bij het vak Engels ging ik de mist in omdat ik de eerste vraag niet kon beantwoorden, black out! Ik trok het bij doordat ik heel veel van de Engelse literatuur wist en zo toch een voldoende scoorde. Nee niks geen tentamenvragen vooraf die ook mee konden tellen zoals nu. Je had gewoon geen idee of je zou slagen of niet. Mijn schrift met literatuur was opgevreten door geit Mickey toen ik studerend op een rustig plekje in de stal in slaap was gevallen. Ik weet nog toen de examens net achter de rug waren dat ik een hele grote bos bloemen plukte in die sloot tussen onze percelen en in een vaas op water ging zetten. Mama merkte toen op: ’Ie bunt nogal zeker van de uutslag straks’. Echt niet. Maar ik had het gered. Dick net niet. Hij heeft het later allemaal ingehaald.
En die faalangst? Ben ik altijd gevoelig voor gebleven. Ik heb er later een cursus voor gevolgd om leerlingen met hetzelfde probleem te kunnen helpen hiermee om te gaan: faalangstreductietrainingen.
Onze levens bleven verbonden. Als tiener verzorgden vriendin Joke in ik het koken op een jongenskamp waar Dick en Wim Enzerink leiders waren. Toen we naar Aalten verhuisden was Dicks vriendin Anda mijn kapster. Eenmaal in Hengelo kwamen Dick en Anda dichtbij ons wonen en bleven de gezamenlijke contacten warm. Hun Ernst en onze Mark werden twee dagen na elkaar geboren. Samen in vreugde en verdriet, samen op vakantie. En al woonden ze later in Apeldoorn en gingen wij van Hengelo naar Emmen, de vriendschap bleef. Heel jammer dat Anda 10 jaar geleden overleed en nu Wim. Zo haalden we die dag heel wat herinneringen op en herdachten hen die ons zo dierbaar zijn. Toch weer een dag met een gouden randje.
Foto: Dick en Anda , hun laatste bezoek samen aan het Schoolpad.