Als laatste dit gevoelige gedichtje dat veel zegt over wie Dina was.
De eerste Lentedag
De zon, de zon, jubelt plots alles
Bij de eerste warme zonnestraal
En alles schijnt opeens te leven
Dat voorheen dood leek, triest en kaal.
De vogels tsjilpen tot elkander
En jublen tot de warme zon:
Gij hebt het stellig wel geweten
Dat zonder u hier niemand kon.
Ja, ja, zo lacht de blijde zonne
Toch moet ik hier weer vandaan
Geen heeft hier nog op mij gerekend
Ik kom terug, maar moet nu gaan.
En langzaam weer, verdween de zonne
Zacht tintlend als tot afscheidsgroet
Teleurgesteld bleef ’t volkje achter
Maar de belofte bleef, gaf moed.
Wanneer de zon straks weer zal komen
Besluit een vogeltje, heel zacht,
Zal ik mijn mooiste liedje zingen
Zoals de zon zelfs niet verwacht.
Ook ik, ook ik, fluistert dan het leven
In bomen, plant, en aard
Ook wij willen het beste geven
En zo de zon zijn waard.
Dina Eggink
Foto: Dina, Jan en Mies op een tochtje door Nederland, op de fiets.