Er zijn mensen waarvan het zo gewoon is dat die er zijn. Zo hadden we een vaste groep aquajoggers op donderdag. Jarenlang zwommen we samen. Dinsdag ontstond ook een vaste groep maar die van de donderdag was de eerste en de intiemste wat betreft gesprekken met elkaar na afloop.
Ik schreef net over die treinreis van het leven waarin mensen met je meereizen, stappen in en af en toe stapt er een uit. Maar je reis gaat door. Een van hen was Diny, meer dan 20 jaar zwommen we samen.
Gistermiddag kregen we het bericht dat een van onze mede aqua jogsters Diny is overleden aan corona. We waren zo ongeveer lamgeslagen. Diny? Hoe kan dat? Ze was misschien tegen de 70 maar zo gezond als een vis. Ze was de spil van de groep als er wat voor iemand gedaan moest worden. Ik hoor nog haar aanstekelijke lach als er weer een grapje gemaakt werd. Ze was gastvrouw op de Snikke, de boot die op het nieuwe Willem Alexanderkanaal groepen een leuke middag bezorgt.
3 december zwommen we voor het laatst en we hoopten op versoepeling zodat we weer in ons oude ritme zouden komen. Ik vermoed dat het er deze maand nog niet in zit en mogen we in februari weer, zal het vreemd zijn zonder onze altijd opgeruimde Diny. Wat zullen we haar missen!
Maandag ga ik met Ria een bloemstuk maken voor Diny met zoveel mogelijk materialen uit de natuur namens onze groep.
Foto: Waar is de tijd gebleven dat we samen na het zwemmen konden bijpraten met een kopje koffie? Middenvoor Diny, met witte kraag.