Het wordt nog afzien voor onze Dirk. Hij zit hunkerend op de vensterbank tussen de planten voor het raam naar buiten te kijken. Zo nu en dan bewegen zijn oren. Dan ziet hij iets wat hem interessant lijkt, meestal een vogeltje. Af en toe komt hij even dichter bij me en strijkt langs mijn benen als teken dat hij nu in is om geaaid te worden, liefst bij z’n staart of aan de zijkant van zijn kop.
Maar steeds houdt hij de deur in de gaten en wacht zijn kans af. We hebben gelukkig twee deuren voor hij buiten is. Alle ramen van de benedenverdieping heeft hij al geprobeerd. Jammer, er was geen beweging in te krijgen. Nee, drie weken wordt nog een lange zit voor onze Dirk…. en voor ons.
Gisteravond had ik het even voor elkaar en sprong hij bij mij op schoot en ging na een uitgebreide aaipartij lekker liggen. En ineens voelde en hoorde ik het… hij was aan het spinnen. Niet voor lang… maar het begin is er om zich hier thuis te voelen.
Toch is morgen pas de eerste week om van zijn thuisisolatie. Het wordt ècht afzien en niet alleen voor hem. We mogen de deuren en ook de ramen geen moment open laten staan en dat zegt wat in dit huis waar altijd wel ergens wat open staat.
