Nadat Dirk de hele benedenverdieping nauwgezet had gecontroleerd, zelfs alle uithoeken had bezocht en alle ramen betikt begon hij zich steeds meer met ons mensen te bemoeien. Dirk is een gezellige kerel die graag bij je op schoot kruipt om uitgebreid aangehaald te worden. Hij heeft geen verschil in sexen, hij ligt net zo lief bij Wim op schoot als bij mij. Wim kijkt me wel eens trots aan alsof hij wil zeggen: Dirk ligt weer lekker bij mij.
Toen Karin er was om te kuisen, om met onze Westvlaamse vriendin te spreken, was het extra oppassen. Het lag echt niet aan haar maar ik wilde snel even de vogels van een nieuwe pindakaaspot voorzien toen de deur op een kier was blijven staan en de buitendeur zelfs helemaal open. Dat was Dirk zijn kans die hij met 4 poten aanpakte.
Dirk genoot van het buitenleven, dat zag ik meteen. Het hele erf, in de kapschuur, achter de kapschuur, onder de struiken… alles heeft hij al ontdekt. Natuurlijk kon ik smeken wat ik wilde, ook met stukjes vlees kon ik hem niet overhalen dichter bij me te komen. Ik gaf het op en wachtte tegen hoop en vrees in op zijn terugkeer. Wim ging zelfs zoeken, maar zag hem niet. Hij kwam naar binnen en vroeg me:’Waor zag ie em dan veur ‘t laatste?’. Ik wees aan: ’Daor onder de struuken bi-j de sloot… o… as e maor niet de weg op geet…’.
Tja… we zullen af moeten wachten. We gaan eerst maar eten. Wim ziet hem het eerste. ‘Kiek daor es’. Daar zit onze Dirk, gewoon onder de grote eettafel. Het regende een beetje en daar houdt onze Dirk blijkbaar niet van. Een pak van ons hart.
We houden hem nog even binnen maar ik ben niet zo bang meer dat hij weg gaat lopen en we knuffelen hem nog eens extra.
Foto: Robin is er en ook hij moet er aan geloven. Een hand bij Dirk en de andere bij Storm.