Het was een heel andere 10 januari als deze keer. Het is regenachtig, geen sneeuw zoals dat jaar. Het lampje met ‘calc’ begon te knipperen op het Senseo apparaat. Wim had me een kopje cappuccino voorgesteld. We konden toch geen kant op, het was overal spekglad. Geen nieuwjaarsvisite van Passage, alle scholen waren dicht en op de weg naast ons was het onwaarschijnlijk stil.
‘Zal ik even…..’ ‘Nee’, Wim riep al: ’Dat doe ik straks wel’. Meteen schoot ik in de lach. Die kreet heeft voor ons een speciale herinnering en wel aan ons uitje met Ben en Niesje naar Mallorca. Het was geweldig. Voor het eerst zag ik sinaasappelen aan de bomen groeien. Samen met ons reisden een paar zussen mee en ook twee broers. Ze reisden naar hetzelfde hotel als wij, ergens in het noorden van het eiland. De ene man begeleidde zijn broer die ogenschijnlijk gewoon functioneerde maar waarvan we deze week hadden gemerkt dat hij waarschijnlijk autistisch was. Maar de zorgzame broer zorgde ervoor dat ze samen een mooie week hadden. Toch had hij het er niet gemakkelijk mee.
Op de terugreis zaten ze voor ons in het vliegtuig en terwijl de zorgzame broer even naar voren was gelopen kwam de stewardess instructie geven aan de man met een beperking, die bij de nooduitgang zat. Ze vroeg hem of hij in geval van nood de hendel zou willen bedienen. Dat wilde hij wel en wilde meteen de hendel al pakken. ‘Nee’, zei de stewardess, ’dat moet alleen in een noodsituatie’. De beste man antwoordde toen: ’O.. goed, dan doe ik het straks wel….’. Ik zal nooit de blikken van een man voor hem vergeten die vol ontzetting omkeek. De stewardess besliste dat hij beter kon ruilen met zijn broer die intussen weer terug was. Deze stelde haar gerust dat het in orde zou komen. Maar na die tijd komt deze herinnering regelmatig boven als we iemand horen roepen: Dat doe ik straks wel.
Uit Tweets van het Schoolpad.