Wel bijzonder om vorige week dit graf te ontdekken op de begraafplaats van Barchem. Hij zegende 50 jaar geleden in Hattem ons huwelijk in. Hij was een dominee van het oude stempel. Voor de kerkdienst liep hij te ijsberen door de consistorie. Wim nam indertijd de taken van zijn moeder waar die kosteres was van de Emmaüs kerk in Hattem en moest vaak nog even het glaasje water voor op de preekstoel verzorgen. Nee… dat stoorde hem al. Toen de jongelui op het balkon boven bij het orgel eens wat druk waren werd Ben tijdens de preek eens bij name door hem genoemd. Dat schoot moeder Siet in het verkeerde keelgat en als ik me goed herinner heeft ze dat ds EIF nog eens duidelijk gemaakt. Toch kon je goed naar hem luisteren. Een jaar na ons trouwen ging hij als emeritus predikant naar Barchem. En zo stonden we wat te mijmeren bij hun graf, want mevr. Nawijn was juist de liefste vrouw die je maar bedenken kon.
