We wonen nu bijna 15 jaar in dit huis aan het Schoolpad. De meningen waren indertijd uiteenlopend.
Toen Ben en Diny met pa èn tante Gerritje mee kwamen kijken zei Diny:”Echt een huusken veur oe, Hetty”.
Tante Gerritje’s commentaar:”Hier he-j een hoop werk um ’t huus hen”.
Pa zei:”Dit had mama moeten zien”!
Mark vond:”Dat hadden jullie 10 jaar geleden moeten doen. Dan hadden wij er meer aan gehad”. Te klagen heeft hij anders niet. Bijna dagelijks zien we hem. Hond brengen, hond halen of tussen de middag even rustig krantje lezen. Verder zijn er duidelijk twee soorten mensen. De ene soort vindt het een droomplek net als wij en de tweede soort zegt voorzichtig:”Wel erg alleen hè…. Zo zonder buren. Nou ja…. op 500 m! Ben je niet bang ’s avonds?”
En iedereen heeft gelijk. Het is een huisje naar ons hart en inderdaad is er veel werk te doen, maar zoals tante Gerritje haar tuin het liefst zag- allemaal gespitte grond om de vaste planten- nee dat wil hier toch niet. Een paar keer per jaar komt Gerald ons “adviseren”en verder mag het een natuurlijk ogend erf zijn. De kippen en honden zijn er heel blij mee.
Nee en bang… ben ik hier nooit geweest. Wanneer ik in de Rietlanden ’s avonds Kim uitliet langs het kanaal dacht ik wel eens: overal kan een kerel achter de bosjes zitten. Er hoeft maar één gek te zijn in zo’n wijk. Maar ik voelde me dankzij Laska en later Kim nooit bang.
Hier …aan het Schoolpad…. loop ik of Wim ’s avonds wel rond op ons erf. In ’t begin was het echt pikkedonker. Nooit heb ik gedacht aan [i]lilleke kearls[/i]- nog een uitdrukking van mama waarmee ze ongure types zoals aanranders bedoelde- , want die zijn er gewoon niet. Anders hadden vroeger Scott en Kim en nu Tessa allang gewaarschuwd.
Alleen….. wanneer Wim ’s avonds weg is…. doe ik wel de deur op slot!
Met een koekje van Gerrit!
[i]Ik ga vanavond koekjes bakken,
Ik bak bij vreugde en verdriet.
Groots en meeslepend wil ik leven
En dat gaat zonder koekjes niet.[/i]