Al minder kleur dan 8 dagen geleden op deze zelfde plek.
Echt waar… ik heb ze gezien. Ik ben net terug van mijn rondje Oeverse bos met de beide honden, Storm en Queeny. Ze dartelden en renden voor me uit, zo blij waren ze met een extra uitje. Ik had mijn zitstok bij me, dat loopt lekker en ik kan even uitrusten bij mijn favoriete open plek. En net toen ik de stok uitklapte en wilde gaan zitten zag ik ze, de vier reeën. Eerst bleven ze stokstijf staan hun kopjes gericht naar deze onruststoker en hup hup kozen ze toch maar het hazenpad. Hun witte staartvlaggen zag ik tot mijn spijt langzaam uit het zicht en in het bos verdwijnen.
Vandaag is mijn rechterbeen gelaserd, d.w.z. twee aderen, waarvan de kleppen het niet meer deden, zijn dichtgemaakt. Het was een uiterst precisiewerk. Twee doctoren en twee verpleegkundigen ontfermden zich over mij. Eerst een roze been, helemaal ontsmet, daarna een lelijke prik en toen begon het aftasten van de binnenkant van de ader . Dat scheen nog niet zo eenvoudig, ik mocht meekijken op het scherm. Daarna ging de laserdraad er in en kreeg ik veel prikken om de plekken om de ader heen te verdoven. Toen was het laseren aan de beurt. We kregen allemaal een speciale bril op. Het laseren zelf duurde slechts twee minuten. Alleen was ik er nog niet klaar mee, want daarna werd de ader in mijn onderbeen onder handen genomen en begon het proces opnieuw. Ik vond het allemaal nogal een geworstel, maar de artsen waren tevreden, zeiden ze. Operatie gelukt. Nu zit er om mijn been een hele strakke kous, vanaf de voet tot in de lies.
‘Flink lopen vandaag’, zei de arts toen hij me een hand gaf bij het afscheid. Bij het afspreken van de behandeling was gezegd dat dit een 20 minuten zou duren en dat ik gewoon met fiets of auto weer naar huis kon. Nou… Wim ging graag mee naar het Scheper ziekenhuis, maar toen ik na 1,5 uur nog niet naar buiten kwam naar de wachtruimte kreeg hij het toch wat benauwd. Hij was als enige overgebleven in de wachtruimte en zag me al verderop in het ziekenhuis liggen. Tja.. misschien was ik toch een lastig geval.