“Hebben jullie de mensen uit de auto nog gezien aan boord. Jan Dirk is niet op komen dagen”! Jaap snapt er niets van de volgende ochtend, maar niemand van ons heeft ze gezien.
Buiten Kristiansand wachten we tevergeefs op de auto Nee dus. We rijden nu door naar Mandal. Beppe wordt gebeld om het antwoordapparaat af te luisteren. Er is geen boodschap van Jan Dirk. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat er sinds 1991 wel heel wat veranderd is op communicatiegebied. Een mobieltje had uitkomst geboden, toch?
We gaan Mandal maar eens in op zoek naar een bakker. Er is hier een uitstekende bakker zelfs. Hier maken we dankbaar gebruik van mede door het feit dat er een prima toilet bij de winkel aanwezig is.
De uitdrukking “Ik moet ééven naar de bakker” blijft de hele vakantie gehandhaafd. Zo’n campertoiletje met elf personen is ook niet alles!
We trekken verder, rijden door prachtig Noorwegen en stoppen af en toe voor een kopje soep of koffie met een broodje. Jaap blijft Beppe bellen, maar die is nu niet te bereiken omdat ze naar een begrafenis is. Na het pootje baden in een wilde snelstromende rivier gaan we verder. Dan bereiken we aan het eind van de middag via een prachtige, maar steile weg vol haarspeldbochten het einde van de Lysefjord.
We beginnen elkaar een beetje te kennen. Het is een leuke groep: ex-machinisten, onderwijzers, secretaresses, HTS ers en zelfs een celliste van het Rotterdams Filharmonisch orkest. Door alle tegenslagen vormt zich al een hechte band en met een:”dat moet je toch ook een keer meegemaakt hebben”wordt overal maar een draai aan gegeven.
Bij de Lysefjord aangekomen zien we in de verte twee stipjes aankomen, onze boten: de Hilde Baudine en de Golden Griffin. De stipjes worden groter en de ontmoeting met de familie van de beide schippers volgt. De schrik is groot. Waar is Jan Dirk en de andere drie? Hoe was de reis? “Nou ja…”. “Hebben jullie al gegeten”? “Nou ja…alleen soep met brood”!
Heel snel beginnen de dames dan voorbereidingen te treffen voor een barbecue op het strand. En dan….? Daar komt Jan Dirk met Marijke, Benno en Gerdie. Algemene opluchting… Gerdie is raaaazend! Marijke vertelt dat ze ’s nachts niet meer op de boot konden. En dat ze in ónze slaapzakken op banken in de terminal hebben overnacht. Ze zijn ’s morgens overgevaren en in één ruk doorgereden naar de Lysefjord.
De rust keert weer. We vinden dichtbij een keurige gratis douche met toilet èn een waterval. De meesten kiezen voor het eerste. Wim de waterval.
De barbecue is af…. niets dan lof en ook het nieuwsgierige zeehondje dat steeds dichterbij durft te komen vergoed veel na alle doorstane emoties. Het kampvuur volgt en dan…. eindelijk slapen. We slapen in de camper. Iedere keer als Wim zich omdraait beweegt de hele camper, maar alles went. Naar de wc kun je ’s nachts bijna niet, want de pomp maakt zo’n herrie dat iedereen er van wakker wordt. De volgende dag komen er nieuwe plannen op tafel….
