Moeder van der Kolk was er op mijn 65e verjaardag in 2008 nog bij.
Alles op één dag… Net het tragische gebeuren van gisteravond, wordt Judiths vader vandaag 80 jaar. Iedereen is uitgenodigd. Hoogtepunten en dieptepunten allemaal tegelijk. We willen ons net aan gaan kleden voor de jarige, komt er een telefoontje van de Bongerd, het zorgcentrum waar moeder van der Kolk al sinds haar 90e woont. Moeder is niet goed geworden en of wij willen komen.
Even later zitten we al in de auto en krijgen onderweg al te horen dat ze is overleden, zomaar ingeslapen. Net nog een rondje gemaakt achter de rollator, even in de stoel en weg was ze. Tegen 5 uur zijn we op haar kamer waar Ben en Niesje al zijn met Gerard en Paul Sietse. Henry in Canada en Piet in Frankrijk zijn al gebeld. Moeder ligt in haar bed en als de dame van [i]De Laatste Eer [/i]komt wordt ze door haar en Niesje afgelegd en in een van haar mooie pakjes gekleed. Intussen bezoeken wij haar vroegere buurvrouw Stobbink, die ook in de Bongerd woont om haar over moeder te vertellen. ‘Ach…’, zei die met tranen in de ogen ,’ze neumen mie altied Wiechien’.
De uitvaartverzorger Henniphof (echt een naam van hier) blijkt de zoon van de Henniphof uit het schoolbestuur dat mij indertijd benoemde als juf op de van Heemstraschool, bijns 50 jaar geleden.
Er moet gelijk alles geregeld worden: kist, rouwbrief, graf, gemeentehuis, kerk, dominee, koster, bloemen. Al was ze 98, moeder wilde nooit over de dood praten. ‘Lao’w et noe maor aover de laevenden hebb’n’, had ze gisteren nog gezegd tegen Ben toen er over iemand gepraat werd die overleden was. Morgen gaan we opnieuw naar Hattem om samen met de dominee de afscheidsdienst te bespreken. Een ding weten we al zeker… er zal flink gezongen moeten worden want daar hield ze van.