“Hé heb ik geen les van u gehad?”, vroeg zuster Chantal vanmorgen toen ik Wim wegbracht naar de afdeling Cardiologie. "U bent toch mevrouw van der Kolk en u gaf toch Nederlands." Ik kijk het zustertje even goed aan en zie meteen de bekende donkere ogen die je zo vol vertrouwen aan konden kijken. “U weet wel… Adrienne zat ook in die klas en de voetbaljongens… O die vonden wij zo stoer” en ze begint te glimlachen bij de herinnering.
Vandaag was het een bijzondere dag. Omdat we de volgende maand naar Canada willen vond de cardioloog het raadzaam om een hartcatheterisatie bij Wim uit te voeren. Hij had al een tijd wat vage klachten op de borst als hij gefietst of gelopen had. Zweten kwam er bij en toen hij gisteren zijn fiets naar de fietsenmaker bracht vertrouwde hij me toe:”Ik ben blij dat er woensdag naar gekeken wordt”. Vanmorgen pakte hij z’n rugzakje met spullen voor één nacht maar vast uit voorzorg mee.
Na de voorbereidingen mocht Wim meteen het gele operatiekamerschortje aan en toen ik naar huis ging brachten Chantal en een andere verpleegster hem al naar de operatiekamer.
Een uurtje later belde zuster Chantal. “Ze hebben een behoorlijke vernauwing gevonden aan de linkerkant van het hart en hebben meteen maar gedotterd en er een stent in gezet.” Dat was even schrik maar een nog grotere opluchting.
Hij had er niet veel langer mee moeten lopen. “Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad”, werd er gezegd. Wat een dag!
Telefoontjes met familie en vrienden maakten veel goed.
Morgen tussen 9 en 10 mag ik hem weer ophalen… mèt stent
