Hetty Site

Een ervaring die je bijblijft.

Eigenlijk heb ik alleen nog maar verteld wat we in grote lijnen meemaakten. Maar wat het met je doet is nog wat meer. We beseften dat we blij mogen zijn met de beperkingen die wijzelf nog maar hebben. Er was deze week heel wat anders te zien. Sommigen konden niet meer samen wonen en hadden nu een weekje samen. Anderen waren alleen en soms hadden ze nog maar kort geleden hun partner verloren en kwamen nu met een lieve vriendin. Soms zaten er een paar wat stilletjes in een hoekje. Ik vroeg de man van het echtpaar wat hij in zijn werkzame leven had gedaan. Zijn ogen begonnen te glinsteren terwijl hij zei: ’Onderwijs. Ik was hoofd van een school’. ‘Ah… collega’, zei ik, ‘wat leuk!’ En meteen hadden we het over wat onze mooiste herinneringen waren. Hij vond het fijnste om gewoon  voor een klas met kinderen te staan. Het meerwerk aan administratie was minder . Ik vertelde dat ik het allermooist vond wanneer ik een verhaal vertelde en de kinderen  helemaal geboeid en soms met open mond naar me luisterden. Toen begon zijn vrouw te vertellen dat ze ooit kleuterjuf was geweest, zo hadden ze elkaar ontmoet. ‘Ja, en ik kreeg ontslag toen ik trouwde.’ Ze was nog verontwaardigd. Ook dit was bekend terrein voor mij.

Wat mooi om te zien dat ze helemaal uit hun schulp waren gekomen.

Een andere gast boeide me. Ze zat in een rolstoel want ze kon niet èn een rollator ook nog niet erbij meenemen. We wisselden een deel van onze levens tot nu toe uit. Ook zij had geen gemakkelijk leven gehad. Daarna zocht ik haar vaker op. Ik had haar verteld van ons grote verdriet rond Mark en dat we zo blij waren met de man die Rick uiteindelijk geworden is en Gerhard onze steun is. En zij vertelde me over het zo jong overlijden van haar man en zij met 3 pubers verder moest. En zo had iedereen zijn eigen verhaal. Er was een man bij die ik niet goed aan het praten kreeg. Met moeite kreeg ik er uit dat hij coniferen gekweekt had, ik vermoed bij de sociale werkvoorziening. Het bleef bij die opmerking tot hij Wim aan zag kom en op zijn kleine scootmobiel. Toen begon zijn gezicht te stralen en kwam er meer uit. En zo had ieder zijn verhaal en vooral ook zijn of haar handicap.

Elk groepje een paar eigen begeleiders. Wij hadden Guke en Jolanda, schatten allebei. Aan het eind van de week werd er zo per groepje een foto gemaakt. Ook Bertus, de coniferenkweker was bij ons groepje. Hij werd door Guke wel gecharterd om een rolstoel te duwen, vond hij leuk.

En zo kan ik nog wel doorgaan. Maar boven alles waren we beiden diep getroffen door de liefdevolle omgang met alle gasten en we zagen ook dat dat lang niet altijd zo gemakkelijk was. Ze bleven vol liefde hen de hele dag begeleiden.