‘Een grapje’, zei ze,’ thuis uitpakken’. terwijl ze Wim een klein zilveren pakje onder de neus hield. De kerkdienst was voorbij en we zaten aan de koffie. De cantorij had prachtig gezongen. Heel bijzonder was het dat ze al zingend binnenkwamen rechts en links rondom ons. Het is een prachtige ondersteuning van de kerkdienst. De liturgische schikking was nu in de vorm van een hart met veel wit en fris groen.
‘U zij de glorie’ was ons laatste lied wat bij de een warme herinneringen gaf en een ander wat tranen. Wat zit een mens soms raar in elkaar.
We kwamen thuis en na onze lunch met gebakken ei zagen we ineens het zilveren pakje nog liggen. Ik was net zo nieuwsgierig als Wim. Wat voor grapje zou dit dan moeten zijn? Ik gaf het Wim en we waren heel benieuwd wat dat toch moest voorstellen op deze eerste Paasdag. Een paasei kon het niet wezen.Toen Wim het openmaakte schoten we allebei in de lach. Verleden week had ik de bijzondere sokken bewonderd van Ruud en dat had een hele rij omkijkende dames veroorzaakt. Ik vond toen dat Wim ook wel eens van die mooie sokken mocht hebben. Hier had hij ze dus. En dit waren wel hele bijzondere: Happy Socks. Je snapt misschien al wat hij volgende week naar de kerk aan zijn voeten heeft.
