Ida bracht het mee vanuit Zweden. Ze wist dat ik aan het spinnen was. Haar zoon en schoondochter daar hebben een Samojeed, je weet wel, zo’n wollebaal met lang wit haar. Heeft het daar nooit koud, maar elk jaar moet die oude wol eraf. Dan verhaart hij. Dus bracht ze een zakje voor me mee.
Het spinnen van het haar van de Samojeed was lastiger dan schapenwol, de haren van een hond zijn net iets korter en gladder, maar voelde lekker zacht en schoon. Door het twijnen krijg je een redelijk sterke draad.
Bij het breien voelde ik geen verschil. Dat ging net zo gemakkelijk als met een draad van schapenwol.
Wat is internet toch een uitkomst als je een patroontje wilt zoeken. Het werd een hesje voor een kind van 2 jaar. Dat moet kleindochter Lea in Zweden toch passen. Die werd die zomer twee. De afwerking moest in matrassteek. Daar had ik opnieuw het internet voor nodig want ik had nog nooit van een matrassteek gehoord. Het lukte. Boven in de bak met kettingen, armbanden en speldjes vond ik nog een aardig speldje met een hond erop, ooit meegebracht uit Schotland. Het is wel geen Samojeed, maar een Schotse terrier. Toch paste deze er mooi bij. Wat was het leuk om dit te maken.
Het was voor oma Ida een verrassing de volgende zondagmorgen want ze had niet gedacht dat ik zo gauw iets met dat hondenhaar zou kunnen doen. Het hesje voor Lea ging mee naar Zweden en heeft ze een extra laagje eigen hond tegen de kou van een Zweedse winter.
