Er zijn liedjes die je bijblijven, soms door hun melodie of door de tekst. Het liedje van Ede Staal vind ik heel bijzonder en in een wat sombere of noem het melancholieke bui, mag ik die graag draaien. Soms komt ineens een kinderliedje boven dat opoe Bijenhof vaak voor ons zong op de Haar: Klein klein kleutertje wat doe je in mijn hof. En opoe en opa hadden, behalve eentje in hun naam, een echte hof. Zo noemde opoe haar tuin altijd.
En dan: Het karretje dat over de zandweg reed, de maan scheen helder de weg was breed, het paardje liep met lusten, ik wed dat het zelf de weg wel vindt, de voerman leidt te ru-u-usten. Ik zag het helemaal voor me, want opa Bijenhof was ook zo’n voerman die vrachten ophaalde en wegbracht met zijn paardje.
’t Roodborstje tikt tegen ’t venstertje aan, was nog zo’n liedje dat ik zo voor me zag gebeuren. Ja opoe heeft me de eerste liefde voor planten en dieren bijgebracht.
Op de middelbare school op de MMS kregen we culturele voorstellingen in de Buitensoos. Er ging een wereld voor me open. Toneel, ballet: Peter en de wolf, maar ook klassieke muziek. Toch hoe ik mijn best ook deed om kabbelende beekjes te horen of storm. Ik hoorde het wel, maar het deed me niks. Nog steeds kan ik er niet warm van worden. Toen we eens het Requiem van Mozart beluisterden hoorde ik wel dat het geweldige uitvoering was, maar… het is gewoon mijn ding niet. Nicht Irene die ik erover sprak zei toen: ‘Maar het is wel Mozart’. En dat was het.
Het boek dat Joop Groot Nuelend samenstelde over zijn vader Hendrik Jan in de mobilisatietijd en de slag bij de Grebbeberg heb ik met bewondering pas weer doorgenomen. Veel van diens dienstkameraden leverden een bijdrage, brieven, foto’s en dagboeken. Tot slot stond op de laatste pagina een lied: Neem Heer mijn beide handen. Het was niet alleen zijn lievelingslied. Het was de laatste pagina van de liturgie bij de begrafenis van onze vader Hendrik Jan met daaronder de datum 14 januari 1946. Kijk… dat doet me wat.
