Het is me wat met de kippen. Ineens zijn de oude legplekken uit de gratie en moet ik weer op zoek naar de nieuwe plekken. Dat wordt goed opletten ’s morgens om te zien waar ze vandaan komen rennen als ik met hun bak voer aan kom. Als ik niet gauw die plekken vindt is het ongedierte me voor en dat moeten we ook niet hebben. Zo keek ik vanmorgen toevallig even naar eventuele verstopplekjes onder de kapschuur want daar kwam vanmorgen de bruine kip vandaan rennen. Sinds een week staat de aanhanger weer op zijn plek en echt waar… nu vind ik er achter een nest met 4 eitjes. Die zijn voor mij en ik leg er gauw een kunstei voor in de plaats. Tja… ik voer ze niet voor niets, toch?
Eén kip legt nog niet, ze heeft net vorige week haar enige kuiken uitgebroed. Daar is ze ‘gruwelijk wies met’. Op het moment dat ze mij, de hond of Wim gewaar wordt vliegt ze meteen met haar nösdölleke onder de struiken. Heel slim natuurlijk want in de natuur loert overal het gevaar. Toch hoorde ik gistermiddag ineens het klokken van de kloek bij de voerbak en ik greep mijn cameraatje en ging er heel voorzichtig naar toe. Je kunt nog zo zachtjes lopen maar een kip heeft goede oren. De kip met kuiken vloog er vandoor. Dat is nu het enige dat ik kan laten zien. Toch een voorbeeld van moederliefde in de natuur waar menigeen een voorbeeld aan kan nemen.
