Voor het Scheperziekenhuis staat een beeld van de scheper met zijn hond.
“Dat heb ik weer”, zei Wim laatst toen hij van de pacemakercontrole thuis kwam. “De batterij van m’n pacemaker doet het niet zoals zou moeten”. Meestal gaan die batterijen een jaar of 10 mee. Nu vertoonde hij na vier jaar al een afwijking bij het nameten.
Om een lang verhaal kort te maken. Hij werd gebeld dat ze hem wilden vervangen en op dit moment zit de nieuwe pacemaker er waarschijnlijk al in. Vanmorgen heb ik Wim afgeleverd bij het Scheperziekenhuis. Teunie, één van onze buren aan de Kuifmees was onze gastvrouw en bracht ons naar de afdeling. Een verrassing!
Het jonge verpleegstertje dat ons op kwam halen leek wel erg jong. Maar dat heb je toch als je zelf ouder wordt. Ook de doktoren en schooljuffen lijken steeds jonger te worden! Zuster Mirjam trad echter heel adequaat op en legde de gang van zaken duidelijk uit. Ik ging even een chipkaart halen voor de telefoon en tv en toen ik terug kwam zat het infuus al op de plaats. Om één uur zou Wim geholpen worden. Hij had gelijk contact met z’n buurman. Hij zal zich niet vervelen, heeft een boek mee waar hij nog geen tijd voor had: Stormvloed!
Avond— Wim is weer thuis en alles lijkt goed!