[i]“Er ligt een stadje aan de IJssel[/i]”, zingt moeder van der Kolk. Ze kent het nog helemaal, dat Hattems volkslied. Vooral de laatste regels:
[i]Om dat uit volle borst te zingen
Daar moet je Hattemer voor zijn[/i], dat schalt door de gang als we haar naar de huiskamer terugbrengen. Een verzorgster moet er om glimlachen, maar of haar medebewoners van de huiskamer er ook om moeten lachen weet ik niet, want als ze vanuit de rolstoel in haar gewone stoel wordt geholpen zingt ze alweer een ander liedje: “[i]Draaien, draaien altijd maar draaien enz.” [/i]Niemand reageert. Ze brengt er wel een vrolijke noot in elk geval. Muziek en zang… daar hield ze altijd al van.
Ze ziet jammer genoeg bijna niets meer. Zelfs de vrolijk gekleurde bloemen uit de herfsttuin die ik voor haar had meegebracht kon ze niet onderscheiden. Die hebben we maar meegenomen naar de huiskamer. Daar heeft iedereen er nog wat aan.
Ben en Niesje zijn er niet en op de terugweg over de dijk naar Zwolle bewonderen we de nieuwe spoorbrug over de IJssel. Het is weliswaar een enorme brug, maar waarom Hattem zo protesteerde tegen de komst van deze prachtige rode brug is mij niet helemaal duidelijk.
Eenmaal weer op Drentse bodem gaan we bij Mark en Jennifer langs voor een kop koffie en een praatje. Eva heeft op het Esdal haar draai gevonden. Ze mag ook hier al een hoofdrol vertolken in een musical. Op haar basisschool [i]de Vlonder [/i]heeft ze al een mooi voorproefje gehad.
Mooi om naast het huiswerk, wat er ook niet om liegt, er ook iets anders tegenover te hebben. Tja… onze beide brugpiepers zijn er al achter dat het een druk leven is in het Voortgezet onderwijs.
