Een stapje vooruit!

Vanavond verhuizen Wim en ik weer naar boven. Nu de bewegen minder beperkingen heeft, gaan we het lagere bed boven weer uittesten. Zal wel wennen zijn.Hier beneden had ik een bed van 160 breed voor mij alleen. Ik had een kussen in mijn armen voor mijn zere schouder en zo was het net of ik niet alleen lag.
Boven moeten we die ruimte delen, maar daar staat natuurlijk wel weer wat tegenover!!
De traplift doet al goede diensten want telefoon en radio moesten eerst op de plek boven, toen even de stofzuiger er door en nu zijn we er klaar voor.
Bij Jorinde is er al het een en ander besproken over het opbouwen van het lopen. Langzaam opbouwen tot 100 procent belasten over 6 weken.
Eerst is ze maar eens met de vastzittende spieren van rug en nek aan de slag gegaan. Dat was ook hard nodig. Wim heeft zo lang, meer dan een jaar, moeten steunen op het looprek om zijn heup te ontzien dat de hele linkerkant van zijn lichaam overbelaste spieren heeft. Ook dat zal met de tijd wel beter worden.
In elk geval is hij komen koffie drinken bij de zwemgroep vanmorgen en rijdt hij weer auto alsof er niks gebeurd is. Heerlijk!