Wanneer ik van plan ben weer de weblog bij te werken hoef ik maar achter de pc te gaan zitten, Word op te zoeken en dan begin ik in een flits m’n gedachten weer te geven. Vandaag is het de eerste keer in anderhalf jaar dat ik me afvraag waar ik het over moet gaan hebben. Niks moet natuurlijk. Ik kan gewoon wat anders gaan doen, maar Wim doet even een tukje op de bank in het middagzonnetje, de kat op z’n benen.
We zijn vanmorgen naar de kerk geweest. Onze adventschikking stond er in alle eenvoud mooi te wezen. Er is een oplopend pad gemaakt (weg naar het Kerstfeest) van allemaal stenen met namen van de gemeenteleden die op de Gemeentezondag begin oktober waren. Bovenop is een krans van blauwe viooltjes en daar middenin de avondmaalsbeker met een kleine bijbel, symbool voor brood en wijn. Op deze derde adventzondag vierden we ook het avondmaal.
Het was even paniek gisteren aan het eind van de middag, want de violen waren lelijk geworden, waarschijnlijk verdroogd. Roelie was al bezig om ze een dompelbadje te geven. Gelukkig had ik een vooruitziende blik en had al een heel stel reserve violen meegenomen. De zielepietjes neem ik weer mee om ze weer op te peppen.
Iedere week wordt de schikking aangepast. Gistermiddag moesten we nog bedenken hoe we volgende week het symbool vertrouwen gaan uitbeelden. Zelfs Rien wist het dit keer niet. We wilden niet twee trouwringen in de krans van violen zetten, want het vertrouwen staat dit keer voor het vertrouwen dat Johannes de Doper aan de mensen vroeg om op Jezus te wachten. We opperden van alles en uiteindelijk werden we het eens. We maken twee ringen van brem. De één wordt omwikkeld met bruine schapenwol- doet aan Johannes denken met z’n kameelharen mantel. En de andere ring krijgt een spiegel in het midden- symbool voor alle mensen. Wanneer je er in kijkt zie je jezelf. We gebruiken extra grote loodprikkers om de ringen rechtop te kunnen zetten.
Verder was er een opvallend voorval. Jan de Korte, onze predikant, had het over een gebeurtenis waarbij de rest in het niet valt… een gevoel van… ik zie een stukje hemel. Zelf had hij een voorbeeld van een kinderwagen die zomaar de vijver in rolt en dat hij zonder een ogenblik na te denken dat kind redt. Hij vroeg of iemand nog een voorbeeld had. Er kwam iemand naar voren, ik schat hem midden veertig, die zei:”De prille liefde op oudere leeftijd. Dat is voor mij dat stukje hemel". Hij voegde er nog aan toe:”Dat kan ook nog in het bejaardenhuis”!
