Een dagje uit is goed voor een mens. Terwijl er aan het Schoolpad nog hard gewerkt wordt aan de renovatie van het rieten dak ga ik er op uit. Diny is jarig en er wordt een hele drukte verwacht. “Ku-j mien mooi helpen”, zegt ze. De trein vind ik nog steeds een ideaal vervoermiddel. Bovendien staat Wouter met z’n bus bij het station in Zutphen om me op te halen. Diny heeft niks te klagen aan gebrek aan belangstelling. Het is een gezellige middag. Ik tref het dat ook Joop en Marianne er zijn. Joop heeft opnieuw een cd-rom bij zich met heel veel materiaal over de oprichting van de Chr. Julianaschool in de Wildenborch en alle notulen brieven, lijsten enz. Opa Groot Nuelend was nl secretaris, later ome Hendrik Jan Groot Nuelend. Vandaar dat al dat materiaal bewaard is gebleven.
De kamer is precies groot genoeg om ’s avonds de hele verjaardagsvisite te bergen. “Ik vraoge niemand”, zegt Diny nog, “maor iederene kump gewoon”: Diny en Annie, de vriendinnen waar Diny mee naar school ging mèt aanhang, Eb en Dirkje, de buren van de Brinkerhof en natuurlijk Henk en Anneke en Johan en Joke. "Waor he-j Wim elaoten”, klinkt het verscheidene keren….
Ze zeggen wel eens dat vrouwen zo kunnen praten als die bij elkaar zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de mannenhoek hier de boventoon voerde. Ze gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Natuurlijk gaat het over milieueisen voor de boeren, honden , vakantie, fotograferen en de familie. Henk heeft een nieuw gezegde bedacht. Bij het naar huis gaan klinkt het: “A-j een vrouw en een hond hebt dee goed naor oew luustert… bu-j een gezegend mense”. "Ach…", antwoordt Joke ad rem: "Bie- ons luustert de hond niet en ikke ok niet en toch bu-w gezegend”.
En Ben meldt: "Die teckel van ons kump wel a-j em roept… maor et duurt allene effen".
Mijn avond eindigt in de hunkerbunker…. Voor je op vreemde gedachten komt… het is een soort kamer met allemaal herinneringen. Het is er goed slapen.
