Nee… schaatsen doen we niet meer.’ Mien enkels klapt metene umme as ik naor schaatsen kiek’, meent Wim. Maar als echte doorgewinterde die- hearts stapten we vanmiddag op de fiets om een rondje door het dorp te doen, beginnend bij de Bibliotheek. We waren warm uitgedost en op de heenweg hadden we de wind achter. Wim had z’n nieuwe bontmuts op en ik een soort bivakmuts. Niemand herkende ons. Wanneer Wim een bekende zag zette hij z’n muts maar even af. Het was prachtig weer maar in het dorp was het rustig.
Rick kwam ook even en samen dronken we koffie bij Mickey, ons vaste ontmoetingspunt. Wies, de uitbaatster en tevens de kokkin, is een buurvrouw van Rick en zo maken we altijd even een praatje.
Op de terugweg hadden we de wind tegen en voelde het een stuk kouder. Wel even anders dan dobberen in de Dode Zee zoals de vorige zaterdag.
We zijn intussen allang weer thuis, Wim heeft z’n klusje als zaterdagkoster al weer verricht en de kachel snort.
Maar… het is zaterdagavond en dat is de vaste sauna-avond voor Wim. Nee aan mij is dat niet meer besteed. Ik ben meer een sociale saunaganger. Bij Wim in de sauna is meer zoiets als: niet praten, maar zweten. In Hengelo was het een familiegebeuren en dronken we tussendoor of na die tijd samen met Bertus en Marijke nog wat. Onze jongens en hun kinderen deden gewoon mee. Ik herinner me zelfs dat baby Peter met een paar maanden al een paar minuutjes mee ging.
Wim geniet nu in zijn eentje… en… nee hoor, ik hoor hem niet klagen…. Straks doet hij z’n favoriete paarse joggingpak aan en de rest van de avond gaat hij lekker op de bank.
