Toch leuk om af en toe een brief te krijgen. Tegenwoordig worden er veel e-mails verstuurd. Het voordeel is dat je gauw antwoord kunt verwachten als de ontvanger tenminste tijd heeft èn jou de moeite waard vindt. Maar wat is het leuk om af en toe gewoon een brief te krijgen.
Ik kreeg er vanmorgen een van mijn nichtje Gerrie, ie’j wet wel uut de Wildenborch. Samen met Gerke, van tante Mien en ome Sjoerd, waren we leeftijdsgenoten in de Bijenhof tak. Vooral in onze tienerjaren trokken we in de weekends veel met elkaar op. We deelden lief en leed. Bovendien was het in de Wildenborch altijd heel gezellig. Opoe Bruins regelde opgewekt de gang van zaken in de keuken. We hielden allemaal van haar want we beschouwden haar als een eigen opoe. Op alle verjaardagen op de Boomgaard was zij present.
Gerrie woont al sinds ze 40 jaar geleden met haar Gerrit trouwde in Doornspijk op een gezellig boerderijtje met veel groen om de deur. Hun auto is tegenwoordig vaak onderweg naar een van de kinderen want samen met Gerrit past ze regelmatig op hun kleinkinderen. Ze stuurde een afdrukje van foto’s van de verschillende gezinnetjes. Zo leuk om die echte Bijenhof trekken ook in hun kleinkinderen weer terug te zien.
En… Gerrie stuurde een stukje mee uit een Elisabethbode over een Groningse vrouw, Kunny Wieringa- Ritzema uit Winsum. Die vertelde over haar jeugd op de boerderij van haar ouders, over wat er verbouwd werd en over de wandeling langs de gewassen op zondagmiddag waarbij ze soms over een sloot getild werd, ja ook haar moeder en die was niet van de lichtste. Maar daar had pa geen moeite mee. Hij zei: [i]’Waar je veel van houdt moet je ook veel van in huis hebben.’[/i] Daar had Gerrie een flink uitroepteken bij gezet. Dat deed ze ook bij een ander stukje uit dit verhaal van mevrouw Kunny:
[i]We hadden twee forse werkpaarden, Belgen: Sjors en Sjimmie. Die konden niet mèt mekaar en niet zonder mekaar. Als ze bij elkaar waren beten ze elkaar de billen stuk. En als een van beiden een keer alleen mee moest voor werk op het land, hinnikten ze zonder ophouden tot ze weer samen waren.[/i]….
‘En Hetty, dit vrouwtje deed me zó aan jou denken!!’, zo schreef Gerrie, ‘vraag maar aan Wim…. Doei, hè?!!’
Ik kon het niet zeggen maar inderdaad ….Wim zag de gelijkenis …
In elk geval… bedankt Gerrie!
foto: mevr. Wieringa uit Winsum