Het Derwentwater vorig jaar september , een uur of 8 ’s avonds.
!986- We hadden net ons eerste caravannetje gekocht– een Knaus Schwalbennest uit 1962– toen Tom Woodgate, die voor zijn Engelse bedrijf inspecties moest uitvoeren bij Holvrieka Ido, op een zondag bij ons op bezoek kwam. Hij logeerde in hotel ten Cate, maar vond het erg gezellig bij ons geloof ik.
Hij vroeg of we wel eens in Engeland geweest waren. "Nee"… zei ik… "dat water ertussen hè, maar als we ooit eens naar Engeland gaan zou ik het liefst naar het Lake District willen". Tom werd helemaal exited. "Lake district..? That’s were we used to live.
When you ever decide to come over.. we’ll put our caravan for you on a campsite at Derwentwater for a few weeks". Het jaar erop maakten we de overtocht. Het werd een vakantie om nooit te vergeten!
Die eerst aanblik van het Lake District was indrukwekkend. Overal kunstig gestapelde stenen muurtjes tot hoog in de bergen om de schapen op hun plek te houden, prachtige meren en het stadje Keswick vlak bij de camping. Wat wil je nog meer?!
We hadden zicht op het meer: Derwentwater. In de caravan was een boekje met 12 wandelroutes en drie ervan begonnen in Keswick. Wanneer je de wandeling om het meer wilde maken en halverwege zag je het niet meer zitten… dan kwam de pendelboot langs en je kon zo mee! Handig hè?
In de veertien dagen hebben we zeker 8 routes gevolgd. Op een gegeven moment liepen we in de heuvels boven het Buttermere toen we twijfelden over het pad naar beneden. Toen we daar uiteindelijk aankwamen stond een echtpaar , dat uit Heemse bij Hardenberg kwam, ons op te wachten.
“Wi’j konnen al heurn an jullie taal daj bi’j ons uut de buurte komt”. En samen hebben we koffie gedronken.
Het regende wel vaak, vooral ‘s morgens. Meestal werd het tegen de middag droog. Het meer is in die veertien dagen minstens een meter gestegen, maar het deerde ons niet. We bezochten Maryport, de geboorteplaats van Tom Woodgate en Wigton waar hij opgroeide. Daar werden we ook uitgenodigd door Margaret, de zus van Tom. Keith had een MG waar hij tochtjes mee maakte en waar hij heel trots op was. Lieve en hartelijke mensen. We maakten kennis met een echte High Tea. De Engelsen zitten daar verder niet zo met het weer. Met een “The usual weather…isn’t it”, word je ontvangen als het regent.
We maakten ook een dagtocht naar de Dales en….. toevallig gaf Richard Fawcett een demonstratie met z’n zes bordercollies, onze eerste kennismaking met dit ras. Hij had z’n kinderen bij zich en die knoopten de honden met een gewoon stukje touw aan een paal en hingen er een stuk karton boven met hun naam. Toen begon Richard te vertellen: over zijn harde bestaan als schapenboer in de Dales, over zijn leven met de honden en over het verschil in intelligentie. Zo stuurde hij Ben er op uit om de schapen op te halen die ver naar achteren liepen. Eén streep en de hond vloog er achteraan en omheen en dreef ze naar Richard. Toen liet hij zien hoe Ziggy het aanpakte. Hij gaf Ziggy met z’n fluitje de opdracht om een ander stel schapen op te halen. Die ging eerst naar een heuveltje links om te kijken waar ze precies liepen en haalde ze toen op. Richard jureerde ook bij officiële sheepdogtrials tot in de USA toe.
Onze vakantie kon niet meer stuk! Vind je het gek dat toen Laska overleed wij het eerst aan een bordercollie dachten? Dat werd Kim.