Maar niet te völle… want…
Het zal wel aan mij liggen, maar het schrijven in de Hattemer streektaal is wel erg ingewikkeld om te volgen voor een niet Hattemer. Daarom heb ik het volgende verhaaltje uit Heemkunde Hattem maar omgezet in het Achterhoeks van mijn geboorteplaats: Vorden.
’t Is al weer een jaor of wat elene dat der bi’j de buren een nieje schure achter ’t huus ebouwd zol wodd’n. Um wat meer ruumte te krieg’n , moss’n der een paar beume umme ezaagd wodd’n. Nao wat hen en weer gepraot in de buurte, krege wi’j de belofte dat der een stuk of wat zoll’n komm’n helpen. En daor ging ’t hen.
Buurman Hendrik kwam met de kettingzage anzett’n. Gait met de biele en een paar töuwe. Der wodd’n een leere teegn de boom an ezet en toe kon ’t fees beginn’n.
Grote dikke tekke dee der of ezaagd wodd’n velen met ’n smak op de grond en de werkluu en een stuk of wat kiekers mossen oppassen dat ze der niet ene op de kop kregen.
Alles wodd’n op ’n bult egooid umme te versnippern, tötdat der ene had bedach um van de tekke een paosbult te maak’n.
Driekus dee an de andere kante van de weg woon’n en al ’t geheister al een tiedjen anezeen had, dach bie-j em zelf: ‘Dee kans mot ik griep’n’. Hee schrok van zien eigen stemme en reep:’Jonges, ik hebbe ok een boom dee ik graag umme wil hemm’n. ’Wat verwonderd kekk’n de werkluu opzied. Nao wat smoez’n onder mekare wodd’n ze ’t ens um um ok voort te help’n.
‘Hoe is-t Driekus, zit der nog wat veur òns an?’, reep den enen met de zage in de hande, ‘een paar fleskes bier? Öf he-j meschien nog wat anders onder de körke?’
Umdat ze’m al langer kenn’n as vandage, wach’n ze ’t antwoord mor neet of en ging’n wieter met eur wark en belaov’n dat ze zo wel zoll’n komm’n.
Efkes later namm’n ze eur grei op en leup’n op Driekus zien land an, waor een olden knoesterd van een boom ston. Ie könt et geleuven of niet maor Driekus heulp noe ok met, noe ’t um zelf mar anging. Den eersten de beste tak den afezaagd was, grep e vaste en slepp’n um, achterste veurten lopend, achter um an. Maor umdat Driekus nogal stief in de butte was, had e der aardig meuite met. Daor kwam ok nog bie’j dat e de gruppe aover mos met zien vrachjen. En veurdat e der erg in had, was e der al en tuumeln zó de modderige gruppe in. Daor lag Driekus, hatstikke klem, hee kon gien kante uut. Der zat niks anders op dan um met een paar man uut de blubber te trekk’n. Ze zett’n um weer op de bene en verfaltereerd ston e um zich hen te kiek’n. Toen ze zaag’n dat um niks mankeern, konn’n de werkluu zich niet langer inholl’n en schotten toch stiekem in de lach.
Driekus dee der uutzag as een echte kleikloete, dee net of e gek was, pakk’n de tekke weer op en slepp’n der met weg öf der niks gebeurd was.
Nao een tiedjen vroog’n ze um:’Driekus, mo’j noe eers niet wat anders antrekk’n?’ ’Neu…’, was zien weer woord,’t dreugt wel weer op en dan valt ’t smeer der zo wel af’.
Völle hef Driekus niet uut espookt, maor hee hef wel de hele middag zien modderkloffie aneholl’n en mèt de opgedreugde blubber in zien oorn, oog’n en neuze.