[i]Iedere wekke steet d’r in onze krante een stuksken in een noordelijk dialect van Lamert Kieft. Mag ik graag efkes lèzen. Disse keer von ik et warkelijk de muujte weerd um jullie ok met te laoten lèzen. ‘k Hebbe ’t natuurlijk wel effen umme ezet in ’t Achterhoeks zoas wie’j dat sprekt.[/i]
Nee ’t was neet druk bie-j de patatkraom van Jan Öllie zoas ze patatbakker Jantienus Schut ok wel neumen. Hee leunen es naor buten: Gien mense te zeen. Allenig scharrelden d’r wat dikke pielenten rond bie’j de viever midden in ’t derp. ‘Dikke enten!’, aldus bakker Jan Öllie. ‘Lummels… ie zollen ze zo in de frikandellen draejen’, zei Jan hardop, toen d’r toch nog wat gehaost een klant an kwam.
‘Jan, gauw effen een een petatjen afghanistan, twee hamburgers opoe en twee langen met pudding’, reep e al uut de wiedte… alles hier opetten en rap want ik verrekke van de honger.’
‘Foi Hippe toch.’ Jan Öllie zut in zien klant Hilbert Fictorie uut Kloetenberg, ’Zo te heuren heb ie hoge nood. Is effen kieken, wat ha’j ok al weer ezeg: een grote petat oorlog dach ik, twee hamburgers en dree frikandellen mayo. Zo was ’t toch? ’t Kump d’r drek an heur, efkes geduld astubleef ’ en hee löt alles al sissend in de öllie glieren.
‘Donder d’r mien ok maor een eierballe bie-j in Jan. Ik stao stief van de honger. Jao zuver zenen heur; a’k in de penarie zitte slöt et mien op de mage; dan krieg ik toch vret bujen!’, aldus Hilbert Fictorie.
‘Wat he’j weer veur ellende Hippe dan?’, vroog bakker Öllie zich af, ‘toch niet met Griet hè, oew vrouwe?’ En dat was noe precies et geval. ’t Kump allemaole van die verrekte Herman, Griet zien katte. Herman is een vieze katte, een gloeperd van et zuverste water. Maor toe mar, ’t is wel Griet eur lieve poediepoedie, we’j niet. En Griet dut niks aan as Herman veurtrekken. Vanmergen nog, ik zège: ’Hee, d ‘r lag toch nog een dikke makreel in de koelkaste? Den hef hier en gunder toch gien peutjes ekregen? Wat blek: had Griet mien lekkere makreel an die katte op evoerd, hee zat zich nog um de bek te slikkeren, dee rotzak. Ik zee: ’Heb ik hier misschien ok nog wat te vertell’n of hoe zit dat?’ ’Nee, ikke en oonzen Herman bunt de baas hierzo; Hermänneken, mien poediepoedie hè? Jao jao mien vis jungesken..?’ ‘Noe Jan, ’t wodden mien rood veur de ogen, maor ik dache van:’Hippe mien jonge, hold oew gemak noe mar. Hold oew gemak’ en Hilbert Fictorie zuchen nog es.
‘Toevallig bunne wie’j in Kloetenberg de boel an ’t versieren met mekare… veur ’t EK voetbal, ie wet ’t wel? Alles oranje. Pötjen bier d’r bie, gezellig. Afijn, ik komme een uur elene thuus, ik hadde nog wat oranje touw met van die vläggeskes d’r an in de hande. Griet was d’r neet, maor Herman lag te pitt’n in de stoel. Ik zegge: ’Herman… olde makrelenvisser, zal ik oe ok es v.v. versieren?’ ’t Praoten ging Hippe wat moeilijk af van alle emotie. ’Afijn ik hadde alvaste ’t oranje vläggeskes touw uut mekare ehaald en ik was ’t ech niet van plan, eerlijk waor heur, maor ik gooie Herman zo ‘t..touw aover de kop, in ’n mastworpe, ie wet wel? En ikke maor ansjorren die b..b..bende! En Herman maor sparteln, ’t was net of ik een dikke makreel an den hengel hadde en ik zège: ’Herman mien jonge wo’j ok nog met doon an de v.v.voetbal poele?’ Ik trok et zaakjen nog wat strakker an – en toe kwam Griet in huus’ , en Hilbert Fictorie leunen verslagen tegen de petatkraom. ‘ Zie hef mien met mien eigen touw et huus uutebosseld, dus ik zal veurlopig wel gien beeld en geluud hemm’n’.
‘Jao Hippe, vrouwen en katten is apart goed mien jonge’, menen Jan Öllie, ‘ie könt d’r oe ’t beste maor neet te völle met bemeujen. Maor kiek es, hier bunt alvaste oew drie langen met pudding; de rest kump d’r zo an’. En al ettend knappen Hilbert Fictorie weer wat op.