In de Wildenborch woonden ome Wim en tante Janna met hun gezin, drie nichtjes, Heintje, Gerrie en Hannie, neefje Gerrit en opoe Bruins. Een warm gezin. In de buurt werd opoe Bruins vaak nog Gerritje van de bakker genoemd, want vroeger was het niet alleen een boerderij, er werd ook brood gebakken. Dat was handig want Vorden en Lochem waren toch een heel eind verder.
Zo had je in Linde van Asselt en in Delden Eskes, deze ook met kruidenierswaren. Het voorste deel van het huis was de bakkerij stel ik me voor. In de tijd dat ik er over de vloer kwam werd dat deel verhuurd aan een gezin. Later toen neef Gerrit trouwde gingen Willem en Janna er wonen, want langzamerhand was het niet meer gebruikelijk dat de oudjes bij het jonge gezin in bleven. In de jaren dat we in Hengelo woonden kwamen we op de weg naar de Boomgaard altijd langs dit huis en stopten we regelmatig voor een praatje: Efkes bi-j opoe Bruins an.
Het was wel niet onze eigen opoe want ze was de moeder van tante Janna, maar het voelde wel eigen en als er op de Boomgaard een verjaardag was werd zij ook opgehaald. Zo zat er een stel oudjes, ja van mijn leeftijd op dit moment, gezellig te keuvelen in de voorkamer. Opoe Kornegoor, opa Eggink uit Barchem, opoe Bruins, opoe Eggink uit Mossel en onze eigen opa en opoe Bijenhof. Zo onderhield je de sociale contacten in die tijd. Wat later kwamen de bejaardencentra maar daar hebben deze oudjes nooit gebruik van gemaakt. De gezinnen hadden altijd oppas voor de kinderen, er werd gekookt door opoe, kregen gratis adviezen in de opvoeding en werden door opa veel hand- en spandiensten verricht op de boerderij.
