Eindelijk lijken onze aqua joglessen weer als vanouds in ons prachtige nieuwe Aquarena zwembad. En dan bedoel ik inclusief de nazit in het restaurantje. Qua sfeer haalt dit laatste het niet vergeleken met ons oude plekje bij Paal 31 in het oude Aquarena, maar uiteindelijk moet je de sfeer bij jezelf zoeken, toch?
We hebben elkaar echt gemist en de een na de ander kwam even al zwemmend bijpraten. Ja, ook Jan en Ria waren van de partij. Eindelijk want Ria was toch een van de vaste zwemmers en we misten haar al een paar jaar. Druk met kleinkinderen, vakanties enz. Steeds wilden ze wel maar kwam het er niet van. Als ik tegen Diny zei dat ze die donderdag zouden komen zei ze al: ’Eerst zien en dan geloven’. En ze vertelde er graag bij hoe Ria altijd op het laatste moment kwam aan fietsen, jas los en een dubbele boterham in de hand.
Zou ze het nu meekrijgen van boven? Want als we er nu eentje missen is het Diny wel, altijd aanwezig en meelevend in lief en leed.
Eigenlijk is er in een half jaar niet veel veranderd. We gaan op de oude voet verder in onze gesprekken, de nieuwtjes worden uitgewisseld en Swenny vertelt over haar kleinzoon die net voor de corona in een Thomashuis is gaan wonen. Hij had er niet eens veel moeite mee om daar te moeten blijven. Hij vermaakte zich er prima. Ze hadden daar bedacht om voor als er bezoek kwam een soort houten huisje in te richten met plastic in het midden met twee paar plastic armen om toch even te kunnen knuffelen. Je wordt wel creatief.
Om het begin te vieren bij de koffie bracht de ober ons een schaal met dikke plakken cake.
