Eindelijk zijn we als Hedera groep weer bij elkaar. Wat een verademing na zo lange tijd. Twee jaar geen Kerst samen en de rest? Slechts een keer samen naar het Rensenpark, een keer samen koffie drinken en dat was het. Mr Corona kwam er telkens tussen.
Maar nu begonnen we weer, een opluchting!
En nu zonder Sjoukje die gestopt is als voorzitter. Ze heeft het geweldig gedaan, de afgelopen jaren. En nu…? We zijn nog zoekend. Deze avond deden we als bestuur het maar samen en dat ging goed, maar straks..?
Ik heb hoop op een goede voortzetting van onze vrouwengroep want we hebben elkaar gemist. En wat is er intussen veel gebeurd. Opnieuw verdriet wanneer je alleen verder moet en waarschijnlijk ook blijdschap als de familie zich ook weer uitbreidt. Leven en dood staan zo dicht bij elkaar.
En toch worden elk jaar de bomen weer groen.
Aan het begin van de avond las ik een gebed, naar uitspraken door Theresia van Avila.
Voor wie het nog eens wil lezen:
In mijn hart
Mijn God,
Ik hoef niet naar de hemel te klimmen
om met U te spreken
en bij U mijn vreugde te vinden.
ik moet mijn stem niet verheffen om met U te praten
al fluisterde ik heel zacht,
Gij hoort mij reeds:
want Gij zijt in mij,
ik draag U in mijn hart.
Om U te zoeken,
heb ik geen vleugels nodig,
ik heb me enkel stil te houden,
in mezelf te kijken,
me niet te verwijderen van een zo hoge Gast.
En daarna konden we helemaal losgaan tijdens onze creatieve avond. Ankie Hulst zorgde voor een echte schilderavond met veel voorbeelden. Het bleek een succes. Wat werd er geschilderd, genoten van koffie met appelgebak en vooral veel bijgepraat. En het resultaat mag er zijn, zeg nou zelf… Ankie had steeds foto’s gemaakt van de vorderingen en uiteindelijk ook van het resultaat. Ankie, het was geweldig!
En natuurlijk werd Sjoukje bedankt met een hele mooie bos bloemen.
We hebben een echte reiscommissie die dit keer iets geregeld heeft voor ons bij de Stadsboerderij aan de rand van Emmen. Op 11 mei ontmoeten we elkaar daar bij leven en welzijn.