Het is net of iedereen helemaal zat te verlangen naar sneeuw. In Zuid Limburg hadden ze het al en de files er naar toe hielden niet op, maar eindelijk hebben we de sneeuw in het hele land. Uit voorzorg had ik voor we naar bed gingen het paadje naar de schuur al geveegd want die moest ik vanmorgen eerst belopen op weg naar het kippenvoer en het haantje. Het is het enige wat nog over is nadat vorige week onze laatste kip de aanval van een buizerd niet overleefde. Ik had haar nog een nachtje in de schuur gezet voorzien van water en voer maar de volgende morgen lag ze dood. Tja… de natuur. Ons dappere haantje spreek ik nu elke dag maar bemoedigend toe.
Natuurlijk maakte ik vanmorgen een paar foto’s, had ik met Rick afgesproken. Hij maakt er een paar van zijn witte panorama en
dan sturen we ze naar elkaar toe. Hij was gisteren zo verstandig om dit weekend niet te komen i.v.m. de sneeuwaankondiging. Die Dirk zat gisteravond lang te zeuren voor ik hem toch naar buiten liet gaan. Er is beschutting genoeg om het huis: kapschuur en een afdak. Ik vroeg me nog wel af of hij in de sneeuw niet zou verdwalen, maar vanmorgen was meneertje snel binnen en geniet nu in mijn favoriete stoel van het uitzicht. Het is een overlever die hier zelf de dienst uitmaakt. ‘Hee is oe kats de baas’, zou pa zeggen.
