Gek is dat… Het is lang geleden dat ik voor het huis van oom Jaap en tante Riek stond en dan ga je weer twijfelen. Toch denk ik dat dit em is…
Een dagje treinen gaat je niet in de koude kleren zitten. Allereerst trof ik het dat de afstand van Zwolle naar Olst per bus moest worden afgelegd vanwege werk aan het spoor. Dat heb ik weer. Daarna ging het vanwege wisselstoringen in slakkengang verder naar Deventer. Om de haverklap meldde een vrolijke en enthousiaste vrouwenstem de stand van zaken. Maar … opnieuw een half uur vertraging. De afstand Emmen- Vorden leek ineens een heel stuk langer.
Ik trof een vriendin die al helemaal ingeburgerd tussen haar spulletjes zat, een oergezellig huis. Ik noem zoiets in gedachten wel een tante Mien huisje, alleen de paardenkop naast de deur ontbrak. Ook tante Riek had zo’n huis alleen was het daar wat rustiger ingericht en ik moet zeggen dat je bij veel van de nazaten Bijenhof een dergelijke sfeer kunt vinden. Bij Roelie had ik dat nooit, tot nu… Het zal allemaal zijn reden hebben.
Natuurlijk haalden we veel gezamenlijke herinneringen op uit de tijd dat we jong en onbezonnen aan onze eerste baan begonnen. Onze eerste proefles met boer Henniphof en hoofdonderwijzer Aartsen achter in de klas en de eerste sinterklaasavond die we als collega’s onder elkaar vierden en wij van de bus werden gehaald per handkar. Over mijn verdere wederwaardigheden hoefde ik haar niet veel te vertellen want ze neemt regelmatig een duik in deze website. Maar… je schrijft natuurlijk niet alles op. Er blijft zoveel meer te vertellen dat je raakt. Zo vliegt de tijd.
Samen lopen we de buurt rond en ik kan het niet laten om even stil te staan bij het huis van de Harwigs in de Insulindelaan. Zelfs de opa met de baard komt in mijn herinnering. We besluiten om een ijsje te gaan eten tegenover de kerk. Roelie weet al wat ze de lekkerste vindt. Via de Stationsstraat lopen we terug en bewonderen het naambord van het huis waar oom Sjoerd en tante Hermien zolang woonden. Nog steeds staat er met duidelijke letters: J. Aartsen en Zn, het bord nog vanuit de tijd dat opa Aartsen zijn kleermakerij had en oom Sjoerd hem met veel succes opvolgde. Neef Hans heeft het later voortgezet maar zal nu ook met pensioen zijn.
De terugweg per trein gaat heel wat vlotter, ik denk omdat mijn ogen regelmatig even dichtvallen. Ik kreeg een boekje mee van Roelie: Goed dat je er was. En zo voelde dat… van weerskanten.