Ome Jan en tante Jantje, even onder het werk, nog op de Boschkamp en natuurlijk ’t hundjen d’r bi-j.
Ome Jan droeg meestal een alpinopetje als hij aan het werk was. Het moet toch omstreeks of vóór 1970 geweest zijn want ze zijn al vlug erna naar [i]de Boschheuvel [/i]verhuisd.
Op 7 februari kreeg ome Jan het volgende antwoord namens de minister van Onderwijs en Wetenschappen
Geachte heer Eggink,
In uw brief stelt u voor iemand die werkloos dreigt te worden niet te ontslaan, maar een aanvulling te geven op zijn werkloosheidsuitkering. Het overnemen van uw suggestie zou enerzijds inhouden dat er rechtsongelijkheid ontstaat tussen verschillende scholen, anderzijds betekent het een zeer zware financiële belasting voor de Rijksbegroting.
Ik zal één en ander proberen te verduidelijken met een voorbeeld.
Het aantal leerkrachten dat werkzaam is aan een school is ondermeer afhankelijk van het aantal leerlingen. Als er een terugloop van leerlingen plaatsvindt, heeft de school in principe recht op minder leerkrachten, mat andere woorden er zal ontslag moeten plaatsvinden voor één of meer leraren.
In uw voorstel mag de betrokken leerkracht echter in dienst blijven van de school, met behoud van zijn bezoldiging (ontslaguitkering en aanvulling met salaris). Deze school komt naar mijn mening in een betere positie te verkeren dan een school, waarbij het aantal leerlingen juist toeneemt; immers, het gemiddelde aantal leerlingen per leraar is in het laatste geval hoger.
Niet alleen uit onderwijskundig oogpunt, maar ook vanuit rechtspositionele overwegingen, vind ik een dergelijke situatie niet gewenst.
Het vorenstaande laat nog onverlet, dat uw suggestie geen werkelijke bestrijding van de werkloosheidsproblematiek inhoudt. Hoezeer ik uw opvatting deel dat de werkloosheidsproblemen zo spoedig mogelijk moeten worden opgelost, lijkt uw suggestie niet de aangewezen weg.
Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben ingelicht.
De minister,
Namens deze,
Mr E.P. de Reus