Het is lang geleden dat we bij Wim en Gerke in Soest waren, maar nu we toch in de buurt komen hebben we een afspraak gemaakt. Wat fijn om elkaar terug te zien. De nichtjes en neven waar ik mee opgroeide zijn me dierbaar en zeker Gerke waarbij ik de hele lagere school door in de klas zat. De tijd heeft niet stil gestaan en we hebben allemaal onze kleine en grotere mankementen. Ook onze gezinnen passeren de revue. We hebben allebei het een en ander meegemaakt de afgelopen jaren, maar nu kunnen we allemaal even ademhalen en blij zijn met het leven van elke dag.
Dan gaan we op weg naar ons einddoel: Hotel 1900 in Bergen. Onze hond was welkom hadden we als antwoord gekregeen, maar toen we onze kamer kregen bleek er een steil en glad trapje naar boven te zijn. Voor de hondenpootjes erg onhandig. Er was geen ontvangstcomite en de sleutel met brief lag klaar. Het bleek geen doen. Storm in de stress, wij in de stress. De rest van de dag hielden we hem maar in de auto. Na ons uitje naar het strand en het diner in een restaurant daar deden wij tegen half 10 een laatste poging om Storm boven te krijgen. Het lukte redelijk, maar dit was geen doen en we besluiten om na het bezoek aan Bram morgen op huis aan te gaan.
Maar toen we vanmorgen met veel spektakel naar beneden kwamen, was de receptie bezet en de dame uitte zich in duizend verontschuldigingen. We konden ter plekke een tuinkamer krijgen, die waren er dus ook. Vooruit, dan maken we de dagen vol en hebben we geen vervelend gevoel over dit uitje waar we zo naar uit hadden gekeken.