Voor de laatste keer gaat de stoet achter Wim aan…
Het was de tijd. De lammeren worden gespeend. Ze zijn nu zo groot dat ze bij hun moeders weg kunnen zodat die weer energie kunnen opbouwen voor het dekseizoen begint. ‘Zijn we straks nog vrienden’, vroeg Rob toen hij ze bij elkaar dreef om ze straks in te kunnen laden, want ook de fleslammeren gaan mee waar ik zolang met Wim voor gezorgd heb. Rob wilde het me ook niet aandoen om ze vorige week al op te halen toen we niet thuis waren. Hij gunt me een afscheid van onze schatjes. Ze gaan naar hun andere weide waar ooien bij de ooien en rammen bij de rammen mogen grazen. Vandaag was het zover. Met vereende krachten werden de ooien en lammeren binnen een afrastering gezet en kregen ze eerst een preventieve behandeling tegen ziektes. Daarna werden de ooien weer los gelaten en kwam er een nieuw karwei aan. Alle lammeren moesten oormerken in, een precies werkje waarbij we ons ook nuttig konden maken. Wij maakten de tang klaar met het goede nummer en Rob klikte ze in de oren. Ze gaven geen kik. Stoer!
Na een kop koffie werden ze ingeladen. Twee bleven achter, konden er niet bij in. De gemakkelijkste fleslammetjes… lees: de meest vertroetelde… mochten blijven. Die komen uit zichzelf wel naar je toe en worden later opgehaald. Och… we houden er nog genoeg over. De zielenpietjes, die er al iets florissanter uit gaan zien, zijn er nog.