Behalve de familiefoto met de Bijenhofs, is dit de enige foto die ik heb waar ik samen met papa op sta. Diny is dan nog niet geboren.
Opa’s spiritistische aanleg werd door zijn gezin niet erg gewaardeerd, zo heb ik begrepen. Ik weet dat vader Hendrik Jan er indertijd niets van moest hebben. Als kind hoorde ik er de volwassenen wel over praten. Opa was nu eenmaal een bijzonder mens en ze waren desondanks erg gek met hem. Toen Hendrik Jan na dat ernstige motorongeluk eind 1945 in het ziekenhuis in Zutphen terecht kwam heeft hij mama moeten beloven dat zij, als hij het niet zou redden, ervoor moest zorgen dat zijn dochters, Diny 8 maanden en ik bijna 2,5 jaar, bij de kerk zouden blijven. Hij had het voorbeeld van opa en opoe Bijenhof die bij een soort Zuidafrikaanse broeders terecht waren gekomen en opa Eggink die uit de kerk was gestapt. Nou ja… hoe dan ook, tot nu toe is het uitgekomen.
Maar wat ik nooit verwacht had was dat vader Hendrik Jan mij via via toch een boodschap wilde doorgeven. Ik wist ook niet dat opa Eggink na het overlijden van vader Hendrik Jan contact met hem gehad heeft. Dat lees ik nu in de brieven die boven water zijn gekomen.
Toen ik een paar jaar terug last van pijn in mijn benen had en de huisarts en fysiotherapeut daar niet veel mee konden, vroeg ik een medecursiste bij de schildersgroep of zij mij eens wilde behandelen. Angelique is voetreflex-therapeute en ook kan ze magnetiseren. Natuurlijk wilde ze dat wel en we maakten een afspraak.
Na het inleidende gesprek in haar behandelkamer zei ze ineens: ”Er is hier iemand voor je”. Ze beschreef een man midden 30 in een manchester broek die nonchalant met een hand in de zak stond en mij iets wilde zeggen, iemand die overleden is, zei ze. Ze beschreef precies hoe vader Hendrik Jan er uit zag. Ik was helemaal perplex. ‘Was je vroeger blond’, vroeg ze me toen. ‘Hij laat me een blond spelend kind zien.’ Ik was vroeger wel lichter van haarkleur, maar blond…? Ineens herinnerde ik me ons broertje, dat 5 maanden na het overlijden van vader Hendrik Jan werd geboren en bij de geboorte overleden is. Hij wilde mij zeggen dat hij altijd bij me geweest was en dat ook altijd zou blijven, zo vertelde Angelique.
Ik kan je vertellen dat mijn tranen los begonnen te komen. Bovendien moest ik vooral dingen doen die ik zelf leuk vond en niet omdat een ander dat van mij verwachtte. Daarna gaf hij nog eens door dat hij altijd bij me zou blijven. Ook vertelde hij over zijn psychische aanleg die in wat opzichten op de mijne lijkt.
De behandeling was bijzonder prettig en de voetmassage ook. Ze merkte op dat er iets in mijn stofwisseling niet klopte, maar ik had geen idee. Ik had nergens last van. Dat kwam een jaar later wel en toen bleek ik een flinke galsteen te hebben. Intussen is de galsteen er uit. Bij de tweede sessie bij Angelique had ik een foto van Hendrik Jan bij me en ze herkende hem helemaal. Ook mama beschreef ze zoals ze er uit zag toen ze midden 30 was, maar die bleef bescheiden op de achtergrond, zei ze.
Ik was er heel blij mee en beschouw dit als een cadeautje. Ik ben zelf niet mediamiek, denk ik, maar deze ervaring heeft me veel goed gedaan.