1968–Het was maar een korte tijd, ons verblijf in Aalten. Wim kwam terug van de vaart om hier zijn eerste baan aan de wal te vinden, kon zelfs meerijden met een buurmen die zijn zoon kwam halen die, toeval of niet, als matroos ook op de Liberiakust werkte. Het werd het begin van ons nieuwe leven als gezinnetje. In dat jaar hebben we veel beginnende vriendschappen opgebouwd, veel lieve en sociale mensen waren hier om ons heen. Ik kwam graag bij een oudere vrouw, haar man was postbode en ouderling in onze kerk. Ik bewonderde haar mateloos. Ze bestuurde haar gezin zonder moeite, op de ouderwetse manier. ’s Maandags de was, dinsdags die was wegwerken, ’s woensdags de keuken enz. Elke morgen als man en kinderen de deur uir waren maakte ze haar huis aan kant en ze was altijd blij wanneer ze om 11 uur aan de middagmaaltijd kon beginnen, want koken was haar hobby. De kinderen die ze kreeg, vijf stuks, kreeg ze ook al zonder veel moeite. Ze vertelde zelf met een lachje:’ We gingen naar bed, na een paar uur kondigde de baby zich aan, kind werd geboren, verzorgd en we gingen weer naar bed.’ Ik had groot respect voor haar. Dat mijn leven er anders uitzag was al een vaststaand gegeven. ‘ t Is maor goed dat Wim zo hendig is’, vertrouwde mama eens toe aan tante Hermien,’want Hetty hef et huushollen niet uut’evonnen’. Ach ik hou ook erg van een opgeruimd huis en ben altijd trots op mezelf als de boel weer glimt en blinkt. Maar het is toch gek, als ik onverwacht iemand op bezoek krijg en ik kijk snel om me heen, glimt en blinkt er niks meer.
Hier in Aalten was ik ook lid van de Vrouwenvereniging, goed voor de contacten. Toen Rick geboren was kwamen ze op kraamvisite. Ik was al blij dat ik verzorging van Rick en Gerhard goed had afgerond en dat het huis er netjes bij lag. Het was een gezellig bezoekje en even later gingen de dames de deur weer uit….. zonder dat ze baby Rick hadden kunnen bewonderen. Die lag boven in zijn wiegje. Nee ik had het huishouden en wat er allemaal bij kwam kijken nog niet helemaal in de hand.
