Tja… Gerhard had weer andere ideeën, aangemoedigd door zijn oom. Wim ziet nog wel even leeuwen en beren. Vriendje Marcel vindt het ook niet alles. Toen we in januari 1968 in Hengelo gingen wonen, Gerhard was net twee, zei hij nog niet veel meer dan papa en mama, auto en tietuig. Maar hier woonde Marcel drie huizen verderop. Het werden gezworen kameraden. Binnen de kortste keren kon Gerhard praten als Brugman. 😉
