Wim was met de VUT en hij genoot er van. Toch had André nog een klusje voor hem. Een week of drie naar de Filippijnen om er bij te zijn als er tanks in elkaar werden gezet. Ja, ik mocht ook wel mee, werd zelfs gestimuleerd, maar de Filippijnen trokken me niet, veel te heet. Bovendien kon ik niet zomaar wegblijven van school. We zouden contact houden per telefoon en fax, kon via school worden verstuurd.
Het bleek voor Wim geen onverdeeld genoegen. Hij liet eerst al zijn tasje in de trein, maar dat werd hem door een lieve meneer nagebracht. Toen vertrok zijn vliegtuig naar Londen niet en kon hij met een andere nog net op tijd de vlucht van Londen naar Hongkong halen. Daar kreeg hij verdere instructie en verder ging het naar Manilla. Daar dacht hij dat hij hoog in zijn hotel boven de wolken zat. Het bleek de smog te zijn die overal boven de stad hing. De volgende dag ging het per auto naar de werkplek en zijn hotel daar. Ook dat was rook snuiven onderweg. Het werk daar was ook niet je van het want ze deden nog niks. Hij werd ’s morgens gehaald met een jeep waarvan de veren door de zitting kwamen. En dan de hele dag in een container wachten tot ze begonnen met bouwen. Wim had het niet meer van ellende. Het was echt afzien voor hem. ‘Dan ga je toch wat doen’, schreef ik hem. Maar er was niks te beleven. Toen werd hij uitgenodigd om het weekend op Cebu door te brengen, een mooi eiland en schone lucht. Dat zou hem helpen. Na de binnenlandse vlucht, de ontvangst en het diner was hij de rest van het weekend op zichzelf aangewezen. Hij belde en beschreef de mooie omgeving, de verzorging, het uitzicht op zee en de palmboom waaronder hij zat met een drankje. . Dan moet je je toch wel bevoorrecht voelen als het hier in Nederland guur en koud is. Het enige antwoord dat ik kreeg was: ’Maar ik ben hier wel alleen…!’
Eenmaal terug op de werkplek werd er een geit om de tank gedragen en geslacht. Dat moest geluk brengen. Eigenlijk kon hij alleen de laatste twee dagen het werk doen waarvoor hij ingehuurd was.
Wim was blij om weer thuis te zijn.
Het was voor mij ook uitproberen hoe het beviel in mijn eentje aan het Schoolpad. Rick woonde intussen ook net in zijn appartement. Maar het alleen zijn viel mij juist mee, vooral omdat ik wist dat hij weer terug kwam natuurlijk. Het scheelde wel dat zo’n tripje ook aardig verdiende. Het weekend er op zaten we met zijn allen in de Finse kota bij een vuurtje en tot groot plezier van iedereen verdeelde hij een deel zijn verdiensten met kinderen en kleinkinderen. Robin en Eva, toen zo’n 3 of 4 jaar, waren helemaal in de wolken met hun 100 euro.
Nee Wim nam na die tijd geen klussen meer aan, alleen die van mij…